"HUH, tickets, tickets?"

Hallo allemaal,

Wow, er is echt weer zoo veel gebeurd intussen! Echt ziek.

Vanochtend hadden we (Kim & ik (Franne)) een heftige ochtend. We werden om 8 uur wakker van allemaal geschreeuw in ons huis. Kims eerste reactie was om uit het raam te kijken of er een aardbeving aan de gang was, maar dat was gelukkig niet zo... Toen we naar het balkon liepen zagen we de hele buurt voor ons huis staan. Riza (een van de kindjes van onze familie) kwam de trap op en zei dat er een "bad girl" geweest was. Wij slapen op een verdieping met 3 kamers voor volunteers, een badkamer, en het VSN office met de computers. Jan (een vrouw uit Australië) was vanochtend naar de badkamer gegaan (direct naast haar kamer) en had zich willen opmaken. Ze had gewoon de deur opengelaten. Gelukkig was ze iets vergeten, want toen ze terug naar haar kamer ging stond daar een vrouw van 30 met haar portemonnee in haar handen. Jan heeft haar toen vastgegrepen en de portemonnee afgepakt. Toen begon ze om hulp te roepen (waar wij dus wakker van werden). Maar helaas heeft de vrouw zich toen losgerukt en is weggerend. Het was wel even schrikken, dat zoiets op klaarlichte dag gebeurt.. Dat wordt voortaan toch beter opletten en onze deur altijd op slot doen. Het is wel moeilijk, omdat bij ons in huis het VSN office is. Er lopen dus de hele dag mensen in en uit en je weet niet altijd wie er hoor en wie niet. Nu, ongeveer 2 uur later, staan nog alle buren bij elkaar te praten over wat er gebeurd is. Het is best wel heftig, want zoiets gebeurt eigenlijk nooit in deze buurt.
Maar goed, er is nog een stuk meer gebeurd deze week:

Vorige week zaterdag hebben we om 6 uur 's ochtends meegedaan aan yoga. De hele week werden Rien en Char al wakker van muziek die begint om half 5 's ochtends. De hele buurt ging dan naar het voetbalveld om ongeveer 3 uur lang te yoga-en. Wij wilden dit toch ook op zijn minst 1 keer meemaken. Dus toen stonden we daar om 6 uur 's ochtends. De hele buurt op kleedjes op het voetbalveld, terwijl op een podium allemaal mannen in witte gewaden allemaal enge buikoefeningen aan het doen waren. Wij hebben ons subtiel ergens achteraan aangesloten. We wilden eigenlijk voor de lol af en toe wat doen en verder gewoon kijken, maar Kim trof het om naast een man te zitten, die elke keer als ze even stopte met een oefening, haar een keiharde elleboogstoot gaf. Daarna ging hij haar nog maar eens uitleggen hoe je het ook al weer moest doen. Daarna kwam er ook nog zo'n eng geval in een wit gewaad naast ons staan om elke oefening uit te leggen en er vooral op te letten dat we het wel echt aan het doen waren. Af en toe, tussen de oefeningen door, zetten ze een nummer op en dan ging iedereen staan en dansen. Dat was wel echt heeel grappig om te zien. Maar na een uur hadden we het toch wel weer gehad, dus toen zijn we thuis lekker gaan ontbijten.

Om 11 uur hebben we de bus naar Bhaktapur genomen. Bhaktapur is nog een echt middeleeuws stadje. Eigenlijk moet je er 11 euro voor betalen om binnen te komen, maar dat vonden we toch wat veel van het goede... We zijn dus maar random kleine steegjes in gaan lopen. Uiteindelijk kwamen we per ongeluk toch bij een ticketpost waar ze vroegen om onze tickets. Rieneke deed toen of ze achterlijk was en bleef maar "HUH, tickets, tickets?" herhalen alsof ze er echt helemaal niets van snapte. Toen zijn we omgedraaid en hebben we weer door een aantal steegjes gelopen. En uiteindelijk waren we binnen. Toch mooi weer 44 euro bespaard! (Alleen zeggen we nu al de hele week bij allemaal dure dingen: ooooh, dat kan best, want toen in Bhaktapur hebben we 44 euro bespaard...)
Als je door Bhaktapur loopt is het net alsof je door een openlucht museum loopt. Maar dan met wel heel veel acteurs. Het zijn echt super oude huizen, met nog van die hele lage deurtjes. Alles is donker, er is geen stromend water, iedereen haalt alles uit putten. Alle was wordt op straat gewassen. Echt een heel andere wereld.
Op een gegeven moment kwamen we bij een trap en helemaal beneden zaten op een pleintje allemaal jonge monniken. We wilden eerst naar beneden lopen, maar toen keken ze ons opeens allemaal aan. Toen kwamen ze aanrennen met zijn allen. Allemaal kleine jongetjes (sommige met geniale brilletjes) in gigantische oranje tafellakens. Ze openden een poort voor ons en toen mochten we hun tempel in. Een van hen heeft ons toen geleerd dat we in een boeddhistisch heiligdom altijd eerst op onze knieën moeten gaan zitten en met onze handen tegen elkaar eerst ons voorhoofd en dan onze borst aan moeten raken. Daarna moet je met je handen en je voorhoofd plat op de grond gaan liggen. Dit moet je 3 keer herhalen. Het bleek dat we dit bij het weggaan ook moesten doen. Er heerste totale verwarring.. Char: Shit, hoe moest het ook al weer? Rien: Ik loop alweer achter! en Kim vond het leuk om ongeveer een minuut met haar voorhoofd op de grond te blijven liggen. We zijn nog uitgenodigd door de monniken om terug te komen om met ze te mediteren.

De volgende dag hebben we een rondleiding gekregen door de Pepsi-Cola fabriek in onze wijk (onze wijk heet niet voor niets Pepsi-Cola Town). (We hadden namelijk vrij omdat het "horse day" was. We zijn er nog steeds niet achter wat ze dan precies vieren...) Ik was er met Char al eens eerder gaan kijken. We moesten door een soort hek en daar achter stond allemaal bewaking. Maar gelukkig mochten we doorlopen en toen we om een "tour" vroegen zeiden ze: Okay, now? Toen moesten we naar een kantoortje om uit te leggen dat we met z'n vieren op een andere dag wilden. En toen was het geregeld.
Toen we aankwamen met z'n vieren moesten we eerst weer in het kantoortje van alles ondertekenen, o.a. dat we geen enge ziektes hadden. Ook kregen we een pasje voor om onze hals en moesten we een haarkapje op. Toen werden we door de hr manager meegenomen naar de fabriek. We zijn er achter gekomen dat ze alle glazen flesjes hergebruiken. Ze worden gewoon even omgespoeld met water en dan worden ze opnieuw gevuld. Hoe smerig. Ook hebben we gezien hoe ze uit een soort reageerbuisjes plastic flessen maken. Dat was wel geniaal. Verder was het eigenlijk wel een doodnormale fabriek. Als laatste hebben we nog en een soort grote vergaderruimte cola gedronken met twee hooggeplaatste personen van de fabriek. Ze hebben ons uitgenodigd om altijd langs te komen voor gratis drinken en ze bleven ons maar bedanken voor onze interesse in de fabriek. Het was bijna alsof wij hun een gunst verleenden door de fabriek te willen bekijken, in plaats van dat zij aardig waren door ons een rondleiding te geven.

Vanaf dinsdag zijn we begonnen met het lesgeven van de leraressen op CBIA. Zij moeten hun lessen in Engels geven, maar ze kunnen zelf helemaal niet goed Engels. We hebben ze als eerste maar uitgelegd dat je de "w" spelt als 'dubbeljoe' en niet als 'dabloe', en dat het "may I go to the toilet" is i.p.v. "may I go twilight". Verder zijn we vooral grammatica oefeningen aan het doen. Het is heel grappig, want elke keer als ze binnen willen komen vragen ze: May I come in Ma'm?, net als de leerlingen dat altijd doen. Ook zeggen ze altijd na de les: Thank you for teaching us! Het voelt een beetje vreemd allemaal.

Afgelopen week hebben we Dan ook nog geholpen met het inkleuren van zijn schilderingen op CBIA. Dan kan echt heeeel goed schilderen dus hij had de opdracht gekregen om op een lange witte muur allemaal beroepen met krijt te tekenen. Toen we op een middag langs CBIA liepen zagen we Dan hard aan het werk en we hadden die dag toch niks te doen, dus besloten we om de tekeningen in te kleuren. Uiteindelijk zijn ze echt ontzettend mooi geworden dus de muur ziet er nu echt heel erg leuk uit!

Franne gaat nu haar kurta ophalen dus ik (Rieneke) ga verder..

Vorige week woensdag ochtend had Aline een voetbalwedstrijd georganiseerd tussen de vrijwilligers en de kinderen van een weeshuis. Echt geniaal! Allemaal kinderen in dezelfde pyjamaatjes hard rennend achter de bal aan. Het eerste potje zaten de vrijwilligers en weeskinderen gemengd in het team, dat ging nog best goed. Maar halverwege was ook een ander weeshuis erbij gekomen waardoor er dus echt heel veel kleine Nepaleesjes waren. We dachten dat we nu wel alle vrijwilligers tegen de kinderen konden doen, maar dat was toch niet zo'n goed idee. De kinderen gingen alleen maar voor de bal, het maakte ze geen bal uit bij wie ze hoorden. Resultaat: eigenlijk niemand van ons team durfde naar de bal te gaan omdat je dan echt een horde kinderen op je af kreeg. Maar het was wel geniaal allemaal!

Wij hadden georganiseerd dat we vrijdag met alle vrijwilligers naar Thamel gingen om daar te eten en uit te gaan en daar ook te blijven slapen. Niet iedereen ging mee eten maar wij hebben er intens van genoten! We waren naar de Pizzahut gegaan en hebben echt superlekker gegeten: brood (daar blijf ik van genieten) pizza (natuurlijk) en een stukje chocoladetaart met ijs. Daarna echt een uur door Thamel gelopen om de club te zoeken waar de andere vrijwilligers waren, iedereen stuurde ons een andere kant op. Uiteindelijk gevonden, we waren helemaal blij, komen we in een of andere rare club binnen. Het deed een beetje denken aan een stripclub maar dan zonder strippende mensen, oké dit klinkt heel raar. Er stonden allemaal banken gericht naar een podium (waar trouwens alleen maar mannen op zaten) en op dat podium stonden 1 of 2 meisjes in veel te korte jurkjes een beetje te dansen. Alleen kon je aan ze zien dat ze het niet echt leuk vonden en het zag er eerlijk gezegd ook niet uit, ze konden niet echt dansen. We hebben eerst wel heel erg gelachen maar zijn na 5 minuten toch maar een andere tent gaan zoeken want we konden het echt niet meer aanzien. Daarna hebben we het nog wel heel gezellig gehad in de andere pub, uiteindelijk zijn alle anderen daar ook gekomen. Alleen het hotel viel daarna nogal tegen. We sliepen met z'n vieren op een kamer (wat wel weer heel gezellig was) maar de wc en douche waren buiten de kamer en die waren echt super vies! Ook zaten er overal vlekken, o.a. op Kims laken, wat natuurlijk echt verschrikkelijk was, maar ik moet zeggen dat wij er ook wel hard om hebben gelachen. Hoor je opeens een uitroep van Kim omdat ze een nieuwe bloedvlek heeft ontdekt, of hoor je weer een diepe zucht omdat ze zich bijna niet durft om te draaien aangezien ze midden tussen twee vieze plekken ligt. Volgende dag weer heerlijk ontbeten (brood!!) en verder de hele dag inkopen gedaan in Thamel. We laten 2 kettinkjes maken, 1 met een Rupee eraan en 1 met onze naam in het Nepalees. Verder nog wat dingetjes voor onszelf (we kopen hier echt veel te veel) en Kim heeft allemaal leuke dingen voor het weeshuis gekocht en ik voor de Disability school (Nico en Emé heel erg bedankt!).

Ik ga nu al een tijdje de hele dag naar de Disability school. Ik vind het daar echt super leuk en je kunt nu ook echt vooruitgang bij de kinderen zien. Ik geef nu in de ochtend les aan 5 kinderen, ongeveer een half uurtje per kind. De kinderen verschillen qua niveau wel heel erg van elkaar. Laxmi is al best wel ver, ze kent nu alle kleuren en vormen en ik ben met haar begonnen om hele simpele boekjes te lezen. Dat vindt ze echt geweldig om te doen en het gaat langzaam, maar ze doet het super goed! Daarna heb ik Shresta en zij wordt alleen al zo enthousiast als ik een spelletjesdoos pak. Ik heb een soort spel met allemaal kleuren en vormen. En ze is nu zelfs al zo ver dat ze zegt: 'blue circle' of 'yellow square'. In Thamel heb ik ook een spel gekocht waar je mee leert rekenen. Een puzzel met rekensommen er op, dit vindt ze ook helemaal geweldig en gaat ook best goed. Daarna heb ik Pramilla, dat is het meisje waar ik de vorige keer over vertelde die zo enorm druk was. Het lijkt echt wel een ander kind geworden, ze zit nu zo stil en begint het ook echt leuk te vinden. Ze kent nu ongeveer alle belangrijke lichaamsdelen en het leren gaat steeds sneller en beter. Ik ben nu ook met haar met de kleuren begonnen. Dan komt Sita. Sita is al wat ouder en kan heel mooi schrijven en kent bijvoorbeeld het alfabet van voor naar achter. Maar als ik haar vraag de letter L aan te wijzen dan heeft ze geen idee. Dat is iets was ik wel vaker heb gemerkt bij de kinderen. Laxmi kent bijvoorbeeld heel veel dieren maar ze heeft geen idee hoe ze er uit zien, ze kent alleen het woord. Dus toen ik haar een plaatje van een koe liet zien begon ze gewoon random dieren te roepen, echt alles kwam voorbij. Maargoed ik wist bij Sita niet zo goed wat ik moest doen. Ik begon ook bij haar met de kleuren en ze kent alle namen wel, maar ze kan gewoon niet onthouden wat bij elkaar hoort. Zelf als ik alleen blauwe en gele blokjes heb en ze dus alleen 2 kleuren hoeft te onthouden haalt ze het door elkaar. Eerst dacht ik misschien moet ik het gewoon heel vaak herhalen, maar het blijft echt niet hangen. Dat is wel frustrerend. Maar ook met haar heb ik het rekenspel geprobeerd en dat doet ze wel heel er goed, gelukkig. En dan als laatste Prajzl. Dat is een klein jongetje die heel veel lacht en heel schattig is maar eigenlijk nooit praat. Ik probeer hem te leren te zien dat blauw bij blauw hoort en geel bij geel. Lukte in het begin echt totaal niet, maar het gaat nu goed. Je merkt gewoon dat de kinderen meer tijd nodig hebben en je alles vaak moet herhalen. Maar het is zo leuk om te zien dat ze er echt plezier in hebben en Prajzl roept altijd heel hard YES als hij iets goed doet en dan heeft hij echt een big smile op zijn gezicht, dat soort dingen zijn echt geniaal!

's Middags ben ik nu steeds bij de lichamelijk gehandicapte 'kinderen'. Daar zijn 2 jongens van 25 en een meisje van 14. Dat is altijd heel fijn want je kan gewoon normaal met ze praten, ze kunnen heel goed Engels, en ze zijn geestelijk ook 'gewoon goed'. Het was eerst de bedoeling dat ik ze Engels ging geven, maar ze kunnen al heel goed Engels dus we doen gewoon spelletjes en praten dan Engels. Vooral memory vinden ze geweldig, ook de 2 andere leraren die vaak mee doen. Dat is zo grappig om te zien dat ze zo kunnen genieten van een spelletje. Daarna geef ik vaak nog les aan het meisje van 14. Zij heeft ook examens dus ik heb haar met sommige dingen geholpen. Maar meestal lezen we samen een verhaal en help ik haar met haar uitspraak. Sinds een week is er nog een andere vrijwilliger bij en nemen we 's middags de kinderen nog een keer apart en doen we leuke dingen met ze. We hebben kleurplaten met ze gekleurd, we proberen ze ook memory te leren en ik heb ook verf gekocht dus morgen gaan we met ze verven. Het is ook erg fijn dat ze ons gewoon vrij laten, ze vinden eigenlijk alles goed wat we doen. Het enige wat we eigenlijk nog willen doen is een beetje veranderen wat de leraren nu aan het doen zijn. Wij gaan natuurlijk over 2 weken al weg en die leraren zijn daar altijd dus is het eigenlijk het belangrijkst dat wat zij doen verandert. Het enige wat ze de hele dag doen is 'copying' en dat is prima voor een uurtje maar het slaat nergens op om dat de hele dag te doen. Dus dat proberen we nu voorzichtig een beetje te veranderen, maar het is moeilijk omdat ze dit altijd al zo doen. Maargoed we doen ons best en ik vind het echt heel leuk om daar te zijn!

Nou ik vind het wel weer genoeg voor vandaag. We wilden eigenlijk nog iets gaan bekijken vlak bij Kathmandu maar dit kost altijd meer tijd dan je denkt (vooral als je in een kamer vol mensen zit die de hele tijd tegen je beginnen te praten). Maargoed we gaan nu maar even opschieten.

Veel liefs ook namens Kim en Char!

xxx Fran en Rien