It's the hard knock life for us!

Namaste allemaal!

Aangezien we aanstaande maandag alweer uit Pepsi Cola vertrekken, schrijven we nog snel even een stukje! We zullen 2 weken door Nepal gaan reizen. Gelu (ook van VSN) is onze gids en zal ons meenemen naar de hoogtepunten buiten Kathmandu: behalve dat we Pokhara en Chitwan National Park gaan bezoeken, zullen we ook de Ghorepani trekking gaan doen. Daarna komen we nog 3 dagen terug in Pepsi Cola. We kunnen dan nog even afscheid nemen van iedereen hier en zullen vervolgens op 10 mei 4x moeten opstijgen en landen om in Medan (Sumatra) te belanden!

Gisteren was onze laatste werkdag. Morgen is er namelijk (voor de verandering) een feestdag, waardoor onze women's class en de disability school niet doorgaan. Franne en wij (Kim en Char) hadden foto's van onszelf met de vrouwen laten uitprinten om aan ze te geven. Ze vonden het echt heel leuk! Alleen bleef een vrouw in de klas van Franne en Char maar zeggen: ''dukha, dukha...'', wat verdrietig betekent. Het leek alsof ze tranen in haar ogen had, waar wij ook echt compleet dukha van werden! Aan het eind van Kim haar laatste les hebben de vrouwen een half uur Nepalese liedjes voor d'r gezongen en gedanst. Ook heeft ze zelf nog het Wilhelmus moeten zingen, een groot feest dus!

Sinds ongeveer een week gaan we 's ochtends en 's middags naar het weeshuis. Sinds Aline (een andere Nederlandse vrijwilligster) vertrokken is, is er geen vrijwilliger meer in dat weeshuis dus besloten wij te gaan helpen.
De eerste keer troffen we de kinderen 's middags in de gebedsruimte aan terwijl ze spelletjes met landennamen aan het doen waren. We hadden een kaartspel meegenomen, dus besloten we met ze te gaan ezelen. Dit ging echt enorm goed, alle kinderen speelde vals en maakten de meest wilde bewegingen als ze de kaarten door moesten geven. Van het kaartspel bleef weinig over. Daarna hebben we krantenmeppertje gedaan: 1 iemand staat met een krant in het midden en moet degene slaan van wie de naam gezegd wordt. Als je naam gezegd wordt, moet je zo snel mogelijk een andere naam roepen voordat je wordt geslagen. Dit was voor ons vrij lastig omdat die kinderen de meest vreemde namen hebben (Gunjan, Aayaj etc.) en je niet eens doorhad wanneer je eigen naam werd genoemd omdat ze het zo raar uitspreken.
's Ochtends gaan we er altijd om half 8 heen. We spreken dan om 7.25 op het muurtje van een winkeltje af, maar omdat Fran en Kim altijd te laat zijn, zit Char daar zo ongeveer elke dag 10 minuten in d'r eentje te wachten terwijl ze wordt aangevallen door wilde honden en HELLO HELLO WHAT IS YOUR NAME?- schreeuwende kinderen. Zo vroeg op de dag is het muurtje ook altijd erg koud, maar gelukkig is het een ontzettend aardige winkeleigenaar en legt hij altijd een kartonnetje voor Char klaar om op te zitten.
Eenmaal aangekomen in het weeshuis treffen we de kinderen dan aan terwijl ze hun huiswerk aan het maken zijn. Ook toen het nog vakantie was, waren ze fanatiek hun handschrift aan het verbeteren, absurd. Een van de jongens was laatst gewoon serieus z'n hele Engelse boek aan het overschrijven en in het schrift van een van de andere jongens troffen we zo'n 13 pagina's vol met 'Goodnight' aan.
Een dag voordat de school weer begon werd ons verteld dat we niet meer zoveel met de kinderen mochten spelen maar dat we ze Engelse lessen moesten gaan geven. 's Ochtends om half 8 zitten ze alle twaalf met hun schriftjes klaar in de keuken en maken ze opdrachten. Voor de rest maken we vooral veel lol en praten we non-stop Engels, wat natuurlijk ook gewoon ontzettend goed voor ze is! Het blijft toch altijd lastig om ze te verstaan omdat ze de bijvoorbeeld 'very' uitspreken als 'berry' dus soms doen we gewoon alsof we ze begrijpen, maar hebben we totaal geen idee waar ze het over hebben. Na 15x 'sorry?', 'huh?' en 'can you say it again please' is het soms maar beter om het op te geven.
De aamaa van het weeshuis is echt zacht uitgedrukt een heks. Ze kijkt fulltime boos en de kinderen kunnen nooit iets goed doen. Een meisje uit het weeshuis (Laxmi) is heel erg authistisch en gaat daarom ook naar disability school, waar ze 's ochtends een halfuurtje les krijgt van Rieneke. Haar hele handen zitten onder de littekens van stokslagen van (waarschijnlijk) aamaa, echt vreselijk om te zien. Voordat de kinderen de keuken in mogen, moeten ze eerst aan aamaa vragen of ze binnen mogen komen. Laxmi zegt dit vaak te zacht en dan dreigt aamaa haar met de stok te slaan. Gelukkig is dit nog niet gebeurd in ons bijzijn.
Ook moeten de kinderen de hele dag absurd hard werken: 's ochtends staan ze om 6 uur op en moet het hele huis geschrobd en gedweild worden met een oude trainingsbroek of T-shirt, de was moet gedaan worden, ze moeten alle kamers vegen met een paar aan elkaar gebonden stokjes, de nagels moeten geveild en geknipt, ze moeten zichzelf en elkaar wassen en afdrogen (wat trouwens niet normaal ruw gebeurt), alle haren moet gekamd en tenslotte gooien ze er ladingen olie in om het in vorm te krijgen. Aamaa loopt af en toe langs en schreeuwt alleen maar enge dingen in het Nepalees. Ditzelfde ritueel gebeurt 's middags na school weer opnieuw, alleen wordt er dan geen olie in de haren gedaan maar moeten alle bekers en trommeltjes afgewassen worden en daarna hebben ze zo'n 3 uur de tijd om hun huiswerk te maken.
De kinderen vragen continu of we ze willen helpen met een van de klusjes, maar hoe we het ook doen, we doen het nooit goed. Laatst hebben Char, Fran en Kim de was opgevouwen maar elk keurig opgevouwde T-shirt werd weer opnieuw opgevouwen door een kind van vijf. Zelfs het ophangen van de was of het omspoelen van de bekers doen we volgens de kinderen niet op de goede manier!
Vlak voordat ze gaan eten wordt er in de gebedsruimte altijd een enorm lang lied gezongen en geklapt, waarbij het lijkt of de kinderen nooit adem halen. Daarna lopen ze een voor een de keuken in, waar twee van ons dan alle bordjes en bekertjes klaar hebben gezet. De eerste keer was dit vrij lastig want op alle twaalf de bordjes en bekertjes staan een soort onleesbare tekens die meestal cijfers voor moeten stellen en soms letters. De kinderen hebben allemaal hun eigen plaats en eigen teken op hun bord en beker. Wij hadden natuurlijk geen idee dus de eerste keer stond alles verkeerd en konden de kinderen het alsnog opnieuw doen, handig.
Gistermiddag hebben we allemaal geholpen met het schoonmaken van de keuken. Gunjan, een meisje van vijf, ging eerst met een nat, oud T-shirt over de vloer en dan kon een van ons er achteraan met een natte, oude trainingsbroek. Er zat niks van schoonmaakmiddel op en we mochten pas stoppen met schoonmaken als het water niet meer vies werd. In totaal zijn we er denk ik zo'n 18x overheen geweest ....
Ook zijn we sinds de eerste schooldag bezig met het kaften van de boeken. Elk kind heeft zo'n 10 boeken dus er moesten in totaal zo'n 120 boeken gekaft worden, wat een feest. Terwijl de kinderen met hun huiswerk bezig waren, hebben wij hun boeken gekaft. Ze maken het papier gewoon met nietjes vast aan het boek, geen idee hoe ze dat er aan het eind van het jaar allemaal weer af willen krijgen. Toen we gistermiddag ein-de-lijk klaar waren met het kaften en een vreugdedansje hebben gedaan, kregen we het heuglijke nieuws te horen dat alle hoekjes en zijkanten van de schriften ook nog voorzien moesten worden van zwarte stukjes tape, hoera. Daar zijn we gister de hele middag mee bezig geweest.
Afgelopen maandagavond hebben we als verassing een toetje voor de kinderen gemaakt. Het leek ons leuk om met ze te chocoladefonduen, maar omdat ze hier in Nepal niet uit dezelfde bak mogen lepelen, moesten we wel voor alle kinderen een apart bakje met fruit maken. Terwijl de kinderen beneden aan de dalbhat zaten, hebben wij boven in de keuken al het fruit gesneden en 23 chocoladerepen gesmolten. Ze vonden het allemaal onwijs leuk en lekker en we hebben zelfs aamaa enigszins vrolijk zien kijken!
Voor morgenavond hebben aamaa en de kinderen een afscheidsmaaltijd voor ons georganiseerd dus eten we 's avonds met de kinderen. Zondag is onze laatste dag met de kinderen en na overlegd te hebben met aamaa en haar jongste dochter als tolk hebben we het voor elkaar gekregen om zondag met iedereen naar de dierentuin te gaan! We hebben een bus gehuurd omdat de lokale bussen vaak zo vol zitten dat het lastig wordt om met zoveel kinderen tegelijk in een bus te gaan. Zondagochtend na het ontbijt zullen we vanaf het weeshuis vertrekken en in de namiddag komen we weer terug. We hebben er allemaal ontzettend veel zin in en we zijn heel erg benieuwd hoe de dierentuin hier is, aangezien de toegangsprijs maar 5 eurocent per persoon is!
Vorige week donderdag was het nieuwe jaar aangebroken: 2068! Dit betekende natuurlijk opnieuw een holiday, dus we konden meegenieten van alle festiviteiten die in Bhaktapur zouden zijn. Op weg naar Bhaktapur was de bus zo vol, dat we maar eens OP de bus zijn gaan zitten in plaats van erin. Dit vonden wij echt geniaal, dus wij duizenden foto's maken enzo, terwijl er massa's Nepalezen met een verveeld hoofd achter ons zaten. Die begrepen echt niet wat er nou zo bijzonder was en vonden ons echt idioten. Eigenlijk hadden we het hoogtepunt van de dag hiermee al bereikt. In Bhaktapur waren wel wat mannen met trommels te vinden waarbij mannetjes van 100 hun dansje deden, dat was nog wel genieten. Verder was er nog een podium met wat mensen die muziekinstrumenten bespeelden die echt geen talent hadden en volledig uit de maat speelden, dus daar waren we ook snel weg.
We hadden de smaak van het op de bus zitten die dag helemaal te pakken en ook op de terugweg zijn we bovenop de bus gaan zitten. Op een gegeven moment stopte de bus; op 5 meter voor ons stond een politie agent. Officieel mag je niet op de bus zitten, dus klommen we vrolijk van de bus af terwijl de politie agent ons bekeek. We reden verder, langs de politie agent, opgepropt in de bus. Kim en Franne hadden net een kwartier daarvoor een Henna-tattoo op hun arm laten zetten en die moest natuurlijk eerst opdrogen. Dat lukte natuurlijk absoluut niet in zo'n overvolle bus en al vrij snel had Fran het voor elkaar gekregen om met d'r Henna Char's vest en Kim's tas te bevuilen.
Zaterdag hadden we natuurlijk weer een vrije dag. Kim was (waarschijnlijk door de yoghurt in Bhaktapur) ziek geworden dus die heeft twee dagen puzzelend in bed doorgebracht. We zijn 's ochtends naar een klein dorpje geweest waar de ''slapende Vishnu'' was: een beeld liggend in het water met allemaal bloemen er omheen. Was wel even leuk om te zien, maar lang zijn we er niet gebleven. Na nog een soort oliebol te hebben gegeten voor 10 cent pakten we de bus naar het centrum van Kathmandu. Op een gegeven moment waren alle zitplaatsen bezet, maar daar dacht de buschauffeur helaas anders over. Hij gebaarde steeds dat we moesten opschuiven voor de mensen die de bus inkwamen. Wij vonden dit uiterst jammer, op een gegeven moment zaten we met z'n 6en op een bankje voor 4. Vooral als er vieze mensen naast je zitten is dit altijd feest! We bedachten ons ook dat het wel vrij vreemd zou zijn als je je in Nederland gewoon naast 2 mensen op een 2-persoonsbankje propt in de bus, maar hier is dat volkomen normaal. In het centrum gingen we op zoek naar de spelletjes voor de weeshuizen. We waren in een best grote speelgoedwinkel beland. Met mandenvol spelletjes liepen we richting de kassa, waar ongeveer 5 werknemers met volle verbazing naar onze mandjes stonden te staren. Helaas moesten ze alle prijzen met de hand opschrijven en vervolgens uitrekenen wat het totaalbedrag was. Hier waren ze wel een tijdje mee bezig, zelfs met z'n 5en.
We willen iedereen die geld heeft gedoneerd heeeeeel erg bedanken! Van al het geld hebben we zo ontzettend veel leuke dingen kunnen kopen! Voor CBIA heel veel knutselspullen, speelgoed om mee buiten te spelen en een CD-speler, voor drie weeshuizen ladingen spelletjes (Twister, Pictionary, Jenga en nog veel meer!) en voor disability school kleurboeken en leerzame spellen. Jan, een vrijwilligster uit Australië die bij Kim en Franne in huis woont, begint hier vlakbij een nieuw weeshuis dus we hebben haar een mooi bedrag gegeven om van alles mee te kopen. Ze is dit weekend in Thamel om van ons geld bordjes, bestek, bekertjes, beddengoed en dat soort dingen te kopen. We hebben ook nog wat geld overgehouden om de trip naar de dierentuin met de kinderen te financieren.

Vorige week was er op CBIA een 'parents day', waarbij alle ouders naar school konden komen om vragen te stellen over de gang van zaken op school. Franne en Kim waren door Tej gevraagd om daar aanwezig te zijn om iedereen in kurta welkom te heten. Na afloop van de middag vertelde Tej ons dat veel ouders hebben gevraagd of de kinderen alsjeblieft meer huiswerk kunnen krijgen en dat ze het fijn zouden vinden als de kinderen wat vaker geslagen zouden worden, bi-zar.

De laatste dagen is Kim 's middags met Rieneke mee naar disability school geweest. Het eerste uur wordt er beneden altijd fanatiek Memory en Race gespeeld met de lichamelijk gehandicapten, wat elke dag weer veel plezier oplevert. Vervolgens worden de geestelijk gehandicapte kinderen een voor een uit de klas gehaald en kunnen ze kleurplaten kleuren, een puzzle maken of Memory spelen. Kim heeft elke middag zo'n 9 potjes Memory met Sita, een meisje van 17 gespeeld. En elk nieuw potje is ze minstens zo enthousiast als het potje ervoor dus het is altijd een gezellige boel en er wordt wat af gehigh-fived! Aan het eind van de middag, rond 4 uur, komen alle kinderen in een kamer bij elkaar om spelletjes als 'zakdoekje leggen' te spelen en liedjes te zingen, altijd een leuk moment van de dag. Vooral 'blindemannetje' is duidelijk een favoriet spel; terwijl 1 iemand geblinkdoekt is, rent de rest rond of verstoppen sommigen zich onder de tafel terwijl ze de grootste lol hebben, geniaal om te zien!

Waar we het wel eens eerder over hebben gehad, is dat kinderen altijd 'NAMASTE NAMASTE HI HI HI HIII HOW ARE YOU WHAT IS YOUR NAME' naar ons schreeuwen, vanaf het moment dat ze ons zien, tot het moment dat we uit het zicht zijn. Wij worden hier natuurlijk knetterleip van, maar laatst zijn we er achter gekomen dat de ouders dit hun kinderen gewoon aanleren! Heel vaak komt er een moeder met haar kind in haar armen op ons afgelopen. Ze zegt dan overduidelijk 'Namaste!' tegen ons terwijl ze haar kind aankijkt en naar ons wijst. Als een ouder kind met haar moeder loopt en iets tegen ons zegt, kijkt ze glunderend van trots naar haar moeder.

Goed, dan hebben we gistermiddag ook nog een avontuur beleefd. Na de lunch is Kim geld gaan pinnen, en terwijl we in het hokje vrolijk over het weer aan het praten waren en het geld eruit hadden gehaald, werd Kims pinpas opnieuw ingeslikt door de automaat. Terwijl Franne de wacht hield bij de automaat zijn Char en Kim naar de bank gelopen, die zich een paar huizen verderop op de bovenverdieping bevond. Beneden stonden twee bewakers die nauwelijks Engels spraken, dus al gauw kwam er een jongen van boven om ons te helpen. Toen Kim het verhaal had uitgelegd, werd ze lichtelijk uitgelachen door de drie Nepalezen maar het leek alsof het wel vaker gebeurde. De jongen nam ons mee naar boven, waar Kim zich uitgebreid moest legitimeren en alles werd onder het kopieerapparaat gegooid. Op de kopieën moest ze nog 2x een handtekening zettenen daarna konden we weer naar de pinautomaat beneden, waar de pinpas gelukkig al snel weer uit de automaat werd gehaald!

In de paar dagen dat we weer terug in Pepsi Cola zijn, zullen we proberen om nog een stuk te schrijven over hoe onze 2 weken waren!

Nogmaals duizendmaal dank aan iedereen die ons geld heeft gedoneerd! We vinden het ontzettend leuk dat we zoveel support uit Nederland krijgen!
Heel veel liefs, ook namens Rieneke en Franne!

Kim & Charlotte