Slapen tussen de apen (Sumatra & Lombok)

Hallo allemaal!

Op 10 mei was het tijd om uit Pepsi Cola Town te vertrekken. We namen afscheid van onze gastgezinnen en kregen nog een ''goede reis sjaal'', die overigens bijna iedereen op het vliegveld in Kathmandu om had. Het was echt superraar om afscheid te nemen, nadat je zo lang bij die familie hebt gewoond!

Voordat we weggingen waren we nogal gestresst: we zouden vier vluchten achter elkaar hebben, maar tussen de derde en de vierde vlucht hadden we nogal weinig tijd. We kwamen er namelijk een beetje laat achter dat Kuala Lumpur (waar we dan dus moesten overstappen) twee vliegvelden had! Dankzij Ruben (de broer van Rieneke) wisten we het in ieder geval voordat we er aankwamen, waardoor we ons konden voorbereiden op een hoop geren. Omdat we de hele tijd zo in de stress waren over de laatste vlucht, maakten we al stomme grappen over dat we de eerste vlucht gingen missen... Toen we probeerden in te checken bleek dit, tot ons grote ongeloof, serieus het geval te zijn! Nadat alle werknemers en alle mappen die er te vinden waren erbij waren gehaald, was het toch echt zo: een transit visum voor India (we moesten overstappen in Delhi en Chennai) moesten we toch echt vantevoren geregeld hebben. Dit was alleen zo als je 2x overstapt in India. We belden naar Het Andere Reizen, de organisatie waarmee we naar Nepal gegaan zijn en ook deze vluchten voor ons geregeld had, en ook zij hadden er nog nooit van gehoord. Het was eerst niet duidelijk of we die dag nog naar Kuala Lumpur konden vliegen, dus we zagen ons alweer terugkomen in Pepsi Cola!
Uiteindelijk is het allemaal beter gegaan dan we ooit hadden gedacht toen we hoorden dat we niet mochten vliegen. We boekten een andere vlucht op het vliegveld. We moesten mee met een mannetje naar zijn ''kantoor''. We liepen door een smalle, chaotische gang met overal opgestapelde mappen tot het plafond, waar alle papieren half uit hingen. Toch knap dat ze daar iets kunnen regelen. We kregen ons geschreven ticket; een rechtstreekse vlucht naar Kuala Lumpur, waarbij we zelfs nog eerder aan zouden komen dan als het volgens plan was gegaan! We vlogen met Nepal Airlines, wat Franne en Char toch wat minder grappig vonden als vliegliefhebbers... Het bleek echter een prima luchtvaartmaatschappij te zijn, los van het feit dat we naast de deur zaten, waar een kier in zat...

Bij aankomst in Kuala Lumpur waren we totaal in shock. Waar de cultuurshock van Nederland naar Nepal eigenlijk niet zo groot was, was de stap terug naar de ''normale'' westerse luxe extreem groot! Onze mond viel open van roltrappen, luxe winkels, nieuwe auto's en strepen op de weg. Van het geairconditionede vliegveld kregen we een deken van warmte over ons heen toen we naar buiten liepen, om vervolgens weer in een koele auto te stappen. Ook iets wat we 2,5 maand niet hebben ervaren. We moesten natuurlijk in turbo naar het andere vliegveld, maar alles ging perfect! We hadden gevraagd of we voorin in het vliegtuig mochten zitten (bij die van Kathmandu naar Kuala Lumpur) dus we renden het vliegtuig uit, we mochten voor om ons transit visum te regelen, de bagage kwam meteen, etc. We waren zelfs ruim op tijd voor de laatste vlucht!

Na aankomst in Medan werden we al meteen gebombardeerd door massa's Indonesische taxichauffeurs, waarvan er ook een paar bijna vloeiend Nederlands konden spreken! Dat was toch wel even wennen na 2.5 maand in Nepal alles gezegd te kunnen hebben zonder dat iemand het verstond! Met de chauffeur die het best Nederlands sprak zijn we naar Bukit Lawang gereden, wat op zo'n 3 uur rijden van Medan ligt. Daar zouden we een paar dagen verblijven om de jungle in te gaan.

Vroeg in de middag kwamen we daar aan en al vrij snel hadden we 2 prima kamers en een tocht door de jungle voor de volgende 2 dagen geboekt. Rien en Fran zijn meteen gaan zwemmen in de rivier, terwijl Char Kim gezelschap hield tijdens het drinken van een cola om d'r misselijkheid te stoppen. Wij zaten daar dus heel relaxed een colaatje te drinken en te genieten van het uitzicht, toen er opeens een Indonesische jongen kwam aangelopen die heel vrolijk tegen ons: 'Ik ben Alkmaar!, Ik ben Alkmaar!' begon te roepen. We hadden het natuurlijk niet meer en daarna raakten we in gesprek. Toen we vertelden dat wij uit Heiloo kwamen en uitlegden dat dat een dorpje vlakbij Alkmaar is, vertelde de jongen doodleuk dat hij Heiloo wel kende! Dat was wel een grote schok; we waren net een paar uur in Indonesië en we hadden meteen al iemand ontmoet die Heiloo kende! Hij bleek al 2 jaar een vriendin uit Limmen te hebben! Meteen kwam z'n hele fotoboek tevoorschijn, wat helemaal een leuke grap was. Op de eerste foto lag 'ie languit in de tulpenvelden, op de volgende foto stond 'ie helemaal scheef op skeelers en op een andere foto zat 'ie vrolijk met een biertje op het Waagplein. We moesten bij elke foto harder lachen en hij moest dan steeds om ons lachen, maar hij had echt een bizarre lach, dus daar moesten wij steeds om lachen en dan begon 'ie nog harder te lachen en zo ging het maar door. We hadden het dus meteen al naar onze zin daar in Bukit Lawang!
Die avond belandden we na het avondeten aan een enorme tafel met ladingen Indonesische jongens/mannen met een gitaar en een trommeltje. Er kwam een enorme map met songteksten tevoorschijn, waar wij dan liedjes uit konden kiezen die zij (en wij) dan zouden gaan spelen en zingen. De eerste pagina's stonden al vol met liedjes van Krezip, Anouk en Guus Meeuwis dus dat was weer vrij bizar. Heel Bukit Lawang kent sowieso het refrein van 'Het is een nacht', alleen konden ze het zelf niet spelen op de gitaar dus dat ging onze Franne eens even gezellig proberen. Op het eerste akkoord konden we al niet komen, maar toen hoorden we iemand een tafeltje verder ineens 'E-mineur!' roepen. Het was dezelfde persoon die ons vanmiddag al had verteld hoe je de wc door moest trekken, wat behulpzaam! Fran begon dus vol enthousiasme met het E-mineur akkkoord maar toen strandden we bij het tweede akkoord, en die wisten we natuurlijk ook niet. De behulpzame man, Jelle genaamd, schoot ons te hulp en samen met half Bukit Lawang hebben we 'Het is een nacht' gezongen. We raakten met Jelle in gesprek en hij vertelde dat z'n eerste indruk was dat wij een beetje een soort 'Miepies' waren, van die hulpeloze tutjes ofzo. Hij had het uit proberen te leggen aan z'n Australische reismaat, maar die begreep niks van z'n uitleg. Tegenover ons aan tafel zat een extreme indiaan look-a-like de hele avond heel wild met z'n haar te schudden, terwijl 'ie af en toe ook nog gitaar aan het spelen was! Dat ging lange tijd goed, maar na een tijdje werd het geschud zo wild dat 'ie bijna met z'n stoel de veranda af vloog. Gelukkig liep dat goed af en zo werd het nog een lange, gezellige avond in Bukit Lawang!
De volgende ochtend moesten we op tijd opstaan omdat we voor 2 dagen de jungle in zouden gaan. Samen met Smiley de gids, een drager en Jelle (de arme ziel, met 4 meiden de jungle in!) begonnen we 's ochtends aan onze tocht. Smiley bleek al vrij snel heel erg vreemd te zijn, dus we waren blij met de drager en Jelle onze beschermheer! We waren nog maar net de jungle in of we hadden de eerste aapjes al gespot! Het waren hele leuke met een enorme kuif op hun hoofd. Daarna begon de zoektocht naar de Orang Utan. Smiley beweerde dat hij door de tattoo van een aap op z'n borst de Orang Utan kon ruiken, jaja. Daar geloofden we natuurlijk vrij weinig van, maar toch kwamen we al bijna meteen eentje tegen! De drager legde steeds een banaan op een boomtak vlakbij zodat wij foto's konden maken van de Orang Utan. Dat was wel echt een supergave ervaring! Tijdens de tocht hebben we er in totaal een stuk of 6 gezien, waarvan 2 baby's.
We hebben geluncht bij een leuk riviertje. Van de drager en de gids kregen we allemaal een enorm groen blad met daarop een hoop rijst met komkommer en tomaat, ge-ni-aal. Als 'toetje' kregen we allemaal een reep ananas in stukjes dus we waren helemaal gelukkig.
Daarna konden we onze klimtocht weer voortzetten. Af en toe moesten we zo extreem steil omhoog dat we ons moesten vastgrijpen aan boomwortels, lianen of gewoon aan elkaar, in elk geval deden we er alles aan om de hand van Smiley te vermijden! Bij elke weigering werd de smile van Smiley minder en aan het eind van de middag was 'ie zo goed als verdwenen. Verder zijn we ook nog heel veel langstaartaapjes tegengekomen, dus het was een prima dagje in de jungle!
In de namiddag arriveerden we bij het kamp en hebben we kennis gemaakt met onze slaapplek; een tent van vuilniszakken met wat matjes van 2 milimeter om op te slapen en geen kussen. Dat zou wat gaan worden die nacht! Meteen hebben we als een beer onze bikini's aangedaan en zijn we het water ingesprongen omdat het zo warm was dat je geen plek op je T-shirt meer kon vinden die niet bezweet was. Wegens gebrek aan droge kleding hebben we vervolgens zo'n 2 uur in de tent zitten koukleumen omdat het buiten was begonnen met stortregenen. Alleen Franne had daar geen last van; massa's hemden kwamen uit de dagrugzak tevoorschijn. Ach, het had ook wel wat om er zo bij te zitten midden in de jungle!
Het avondeten, klaargemaakt door een kok die al bij het kamp was toen wij aankwamen, bestond uit rijst met verschillende soorten groenten en vlees uit plastic bakjes en het was weer net zo lekker als de lunch. In het water spotten we ineens een enorm beest, het leek op een kruising tussen een alligator en een leguaan. Vervolgens kwam er nog een tweede tevoorschijn die de eerste achter de eerste aan begon te rennen wat een geniaal gezicht was! Gelukkig bleken ze verder niet echt gevaarlijk te zijn. In het water zwommen ook nog een paar schildpadden en rondom het kamp hadden alle langstaartaapjes zich verzameld om ons eten af te pakken, dus het was een hele dierentuin daar bij ons kamp!
Het was inmiddels opgehouden met regenen dus de rest van de avond hebben we lekker buiten kunnen zitten. De kok had massa's geniale raadsels met lucifers dus daar hebben we ons de hele avond mee vermaakt. Smiley had aan Jelle gevraagd of hij aan de ene buitenkant van de tent kon gaan liggen zodat hij (Smiley) naast een van ons zou belandden. Jelle vond dat toch niet echt een goed plan dus hij is heel knus tussen ons en Smiley & de rest in komen liggen.
We hebben de hele nacht eigenlijk niet geslapen omdat dat gewoon onmogelijk was op zo'n dun matje en zonder kussen, dus de volgende ochtend waren we niet echt topfit. Toen we net zo'n 5 minuten uit bed waren begon Smiley meteen te vragen of we over 'm gedroomd hadden. Samen met Jelle hadden we al vrij snel besloten dat we een beetje klaar waren met Smiley en z'n vervelende opmerkingen en dat we eigenlijk wel genoeg hadden gezien in de jungle. De vorige dag hadden we echt heel veel geluk gehad dat we zoveel hadden gezien en om nou nog een dag in die bloedhitte te moeten survivalen zagen we niet helemaal meer zitten. Dus zijn we meteen na het ontbijt richting de rivier gelopen, omdat we met een tube (een enorme zwemband) over de rivier terug zouden gaan naar Bukit Lawang. Alle spullen werden in enorme waterdichte zakken gedaan en toen zijn we met 5 aan elkaar geknoopte zwembanden naar Bukit Lawang teruggevaren.
Eenmaal daar hoorden we van Mick (de Australische tijdelijke reismaat van Jelle) dat hij een dag eerder in de jungle een extreem agressieve Orang Utan was tegengekomen en dat hij en de gids hebben moeten rennen voor hun leven om 'm af te lossen...

Na Bukit Lawang zijn we naar het Toba meer gegaan. Dit is een enorm kratermeer met een eiland (Samosir) ter grootte van Singapore er midden in. We gingen met een taxi; een busje waar nog een paar andere mensen inzaten, waaronder een heeeele oude en magere vrouw, waarvan je het gevoel had dat als je haar aanstootte je al haar botten brak. Een stressvolle rit dus.
Op Samosir zaten we in hele fijne huisjes aan het meer! Natuurlijk hadden we wel de goedkoopste huisjes gekozen die ze hadden, zonder warme douche en de kapotte doortrekker bleek ook weer eens van de partij te zijn. Maar inmiddels zijn we wel gehecht geraakt aan doortrekken met een emmertje.
We hebben hier een dag scootertjes gehuurd. Toen bleek dat we allemaal niet (echt) konden rijden op scooters moesten we eerst maar even oefenen en werden we bezorgd nagekeken toen we wegreden. Het ''be careful!'' dat we non stop achter ons hoorde, werd langzaam zachter. We besloten naar de hot springs te rijden en halverwege te stoppen bij een museum waar traditionele dans werd uitgevoerd. We dachten nog LEEUK, maar dat bleek tegen te vallen als een beer. We hebben echt nog nooit zo'n saaie dans gezien! Ze hopten een beetje op hun voeten rond een buffel, die midden op het terrein gedropt was. Boven dit enorme spektakel zaten in een huisje een paar idioten te rammen op een banjo, te jengelen met een doedelzak of liggend eens in de zoveel tijd een trommel te aaien (deze was ook wel oud).
Nadat we deze lijdensvolle 30 minuten hadden doorstaan tuften we weer verder op onze scootertjes. We reden door naar de hot springs, die nogal lastig te bereiken waren: op een gegeven moment stopte het pad, maar je moest gewoon doorklimmen over rotsen. Toen we terugkwamen om te vragen aan iemand waar de hot springs waren, werden we natuurlijk weer schaamteloos uitgelachen, wat alle Indonesiërs wel genieten lijken te vinden. Toen we eindelijk de hot springs hadden bereikt hadden we het ook nog getroffen dat er een dikke, halfnaakte vrouw stond. Ze trok steeds d'r shirt omlaag en ging dan op de foto... Ze had er zelf veel lol in maar wij vonden dit toch vrij jammer, het was echt te vies voor woorden. Steeds als we een foto wilde maken of alleen naar de hot springs wilde kijken, was het enorme geval in beeld. Je kon er gewoon niet omheen. Op een gegeven moment waren we ook weer eens aan het druipen van het zweet van al die warme dampen en besloten we terug te gaan. Dat zweten hier is ook altijd een feestje, vooral in busjes is het altijd raak! Terwijl je letterlijk DOORWEEKT bent van het zweet (echt waar, we hebben hier gezweet op plekken waarvan we niet wisten dat het mogelijk was) kijk je even naar rechts. Wat je dan ziet is een compleet koel persoon, gewikkeld in lagen kleding, doeken, hoofddoeken en spijkerjacks. Als je ze aankijkt zie je hun verbazing in hun ogen en weet je wat ze denken: waarom doen jullie in HEMELSNAAM zo raar met al dat zweet.

De terugweg was het punt waarop het fout ging: de band van Rien en Fran ging lek. Feestje. Kim en Char zijn toen naar de eerste Engelssprekende mensen gereden (kan soms nog best ver zijn) en gevraagd waar een garage was. Het bleek 5 km verderop te zijn, dus Kim en Char reden 5 km verder. Daar aangekomen bleken we te maken te hebben met niet Engels sprekende mensen en wij hadden ons hoe & wat in Indonesië boekje op dat moment niet bij ons, dus dat was een feestje: alle gebaren werden uit de kast getrokken om duidelijk te maken dat onze vriendinnen 5 km verderop stonden met een lekke band en dat we het fijn zouden vinden als ze ons wilden helpen. Het gedeelte van wijzen naar de band en het ''PFFIEEEUW'' geluid was duidelijk, maar ze vonden het niet boeiend genoeg en gingen weer verder aan het werk. We hebben nog veel geprobeerd maar ze hadden er duidelijk geen zin in. We zijn maar weer teruggegaan. We besloten het hotel maar te bellen, misschien konden zij ons helpen. Helaas bleek dit ook niet het geval, na ze een aantal keer gebeld te hebben en een half uur gewacht te hebben nadat ze hadden gezegd dat ze ons terug zouden bellen, zaten we na te denken wat ons plan C was. De opties werden ook steeds minder; onze benzine was nu ook bijna op door al het gedoe. Net op dat moment kwam er een man met een sombrero aan. Hij bleek onze redder in nood te zijn! Hij heeft ons naar een garage kunnen brengen waar de band gemaakt is en waar we konden tanken. Het maken van de band en het tanken (voor alletwee de scooters) kostte ons uiteindelijk gelukkig maar 4 euro!

's Avonds belandden we bij de buren: twee Canadese broers. Dat WAS toch grappig! Ze hadden die middag een beetje te veel ''mushrooms'' gegeten... Toen we ook nog gingen kingsen werd het de een (Giles) een beetje te veel. Het begon echt een beetje angstaanjagende vormen aan te nemen! Op een gegeven moment was de regel dat je op je stoel een kip na moest doen voordat je moest drinken. Toen Giles dit deed lagen we op de grond van het lachen! Zeker toen ie half door de stoel heenzakte. Als ie ''op zoek'' ging naar bier (de flessen Bintang hier zijn echt HUGE, dat werkte ook niet echt mee) kwam ie met onverrichte zaken terug. Vervolgens ging ie ook nog over een heel eng randje lopen, wat wij heeel eng vonden, maar zijn broer zei dat het normaal was en dat ie het wel zou overleven. Even later zei Franne: ''Hebben jullie eigenlijk al gezwommen in het meer?'', wat ze natuurlijk als een uitnodiging opvatten: met een noodgang renden ze naar het meer en wij gingen erachteraan. Giles (degene die er dus het slechts aantoe was) rende als een idioot de duikplank af, vallend en wel, en elke keer waren we weer blij als ie boven water kwam! Eigenlijk hadden wij toch ook wel zin om te zwemmen, dus besloten we er ook maar achteraan te gaan, met kleren en al. Minder blij waren we toen we de volgende dag de kleffe halfnatte kleren in onze backpack moesten doen.

Na het Tobameer zijn we terug naar Medan gegaan. We sliepen daar een nacht en vlogen de volgende dag naar Lombok. In Medan kregen we nog de schrik van ons leven toen we een winkelcentrum inliepen met op de bovenste verdieping een complete kermis! Natuurlijk konden we het niet laten om in de mini-achtbaan te gaan.

Op 18 mei kwamen we aan op Lombok. Lombok Airport was vrij overzichtelijk: bagageband 1 van 1 was vrij snel gevonden. Na zonder enige paspoortcontrole naar buiten te zijn gelopen werden we natuurlijk meteen weer belaagd door mensen. Een man spande toch duidelijk de kroon. Het volgende gesprek heeft zich letterlijk 5 keer herhaald: ''Gaan jullie naar de Gili eilanden?'' ''Nee, over een paar dagen.'' ''Maar de Gili eilanden zijn heel mooi!'' ''Ja, dat weten we, daarom gaan we er ook heen.'' ''Maar weten jullie zeker dat jullie er nu niet heen willen? Ik heb vervoer voor jullie en het is er heel mooi!'' etc. etc. Wurgneigingen voor het leven.
We bleven 1 nacht in Mataram. 's Avonds zijn we wat gaan eten samen met een Nederlands meisje dat ook in ons hotel verbleef. We bestelden vrolijk kip. Wat we niet hadden verwacht is dat we een complete (jonge, er zat nauwelijks vlees aan en hij was echt mini) kip kregen, inclusief kop die je aanstaart, omhoogstekende pootjes met nagels, etc...

De volgende dag zijn we naar Senggigi gegaan. Daar hebben we niet veel uitgevoerd, behalve aan het strand liggen! Voor de zonsondergang zijn we naar een tempel op een rots gegaan. Hier wilden weer eens massa's mensen met ons op de foto, waaronder een hele groep moslima's. Eentje was zo in haar element dat die zich volledig aan Char vastklampte voor de foto.

Die avond hebben we met de zoon van de eigenaar van het hotel en zijn vrienden rijstwijn op het strand gedronken. Er was ook nog een Belgisch meisje bij. Twee van die vrienden hadden grijs haar. Doordat het donker was waren we er echt lang over in twijfel of ze nou gewoon 80 waren of dat ze hun haar hadden geverfd. Het bleek (gelukkig) dat ze hun haar wit hebben geverfd. Ook niet echt een geruststelling trouwens. Na een tijdje op het strand te hebben gezeten gingen we op 4 scooters naar een club iets verderop. Daar was een band (die op dit moment trouwens ook op Gili Trawangan is, net als wij), dat was echt leuk! Veel mensen begonnen een gesprek met je. In het begin was dat wel leuk, maar uiteindelijk reikte hun hand naar hun broekzak om hun business kaartje te pakken. Aan het eind van de avond hadden we een verzameling van kaartjes van hotels, taxi bedrijven of ander vervoer waar je u tegen zegt.

Inmiddels zijn we alweer een paar dagen op de Gili-eilanden. Vrijdag hebben we vanuit Senggigi de boot naar Gili Meno genomen, het eilandje met de mooiste stranden. Er zijn daar bijna geen toeristen dus het is er heerlijk rustig, af en toe hadden we een beetje het idee alsof we de enige op het eiland waren.
De eerste dag hebben we meteen een snorkeltrip voor de volgende dag geboekt en verder hebben we lekker de hele dag aan het strand gezeten en fruitshakes gedronken, puur genieten. De volgende ochtend zijn we om 9 uur met een boot die leek op een spin de zee op gegaan, gewapend met een duikbril, snorkel en flippers. In totaal zijn we op 5 plekken de zee in gegaan en hebben we supermooi koraal, zo'n 10 schildpadden en ontelbaar veel coole vissen gezien. De rest van de dag hebben we nog meer gezwommen en vooral weer gechilld, daar zijn de Gili-eilanden immers voor! Gisteren hebben we een schilpadden opvangcentrum bezocht, zijn we naar het meer geweest en hebben we een rondje om het eiland gelopen. Een druk dagje dus, haha.
Vanochtend zijn we met de boot van 8.45 naar Gili Trawangan gevaren, het grootste eiland van de drie. Hier barst het van de toeristen, luxe restaurants aan het strand en 's avonds schijnen er supervette feesten te zijn in verschillende cafés en bars.

Woensdagochtend varen we per speedboot naar Bali, waar we 2 weken zullen blijven. We zullen in elk geval proberen jullie van alles op de hoogte te houden!

Banyak cinta (heel veel liefs), ook namens Fran en Rien natuurlijk!

Char & Kim