Gewaden, vogels en zieken (Kuala Lumpur/Singapore)

Hallo allemaal!!

Op woensdag 8 juni vlogen we naar Kuala Lumpur. We dachten daar veilig te zijn aangekomen (dit keer geen turbulentie of een kier in de deur van het vliegtuig), maar onze vreugde kwam iets te vroeg. We hadden namelijk niet verwacht dat een taxi-ritje eng zou kunnen zijn, aangezien we inmiddels wel wat gewend zijn, maar dit was echt niet grappig meer! We hadden een taxi chauffeur die de hele tijd met 1 vinger stuurde of gewoon helemaal geen handen aan het stuur had! Daarbij keek hij de hele tijd uit z'n zijraam ipv op de weg te letten en zat hij erbij alsof hij niet helemaal goed was. Toen Kim een beetje boos vroeg of hij voor zich uit wou kijken vond hij dat heel erg grappig ('Hahaha are you scared?') maar het hielp niet. Char en Rien hebben ongeveer de hele weg geroepen dat ze dood gingen, echt een groot feestje als je anderhalf uur in de taxi zit! Wat waren we blij dat we er uit mochten en dat we het overleefd hadden!!!
We waren van plan om die dag nog wat dingen te bezoeken maar het begon toch te stortregenen! Binnen 2 seconden was je helemaal doorweekt! Ook erg fijn voor Fran en Char want die gleden alle kanten op omdat ze geen profiel onder hun slippers hadden terwijl Kim en Rien er vandoor renden. Dus er zat niet veel anders op dan chillen in een restaurantje en shakes drinken (helemaal niet erg). Na een tijdje werd het gelukkig droog en hebben we toch nog iets kunnen doen.

De volgende ochtend gingen we op zoek naar ontbijt, alleen bleken alle eettentjes ongeveer dicht te zijn. We zagen heel groot 'breakfast' op de supermarkt staan: er stonden wat tafels en stoelen binnen waar we ons ontbijtje konden nuttigen :) Na het ontbijt zijn we via Merdeka Square naar de Masjid Jamek gelopen, een moskee. Daar moesten we meteen enorme gewaden aan terwijl het een graadje of 40 was, sowieso genieten! Daarna lunchten we in een tentje waar het echt grote chaos was. Er werkten zo'n 8 mensen, maar die snapten niks en negeerden ons compleet. Behalve een man: hij was de enige die een beetje Engels kon, rende als een idioot rond met eten, commandeerde de rest, kookte, etc... Onze held! We hebben toch lekker gegeten! Echt de lekkerste nasi goreng en roti ooit! :)
Hierna zijn we naar de Central Market gegaan. Hier wilden Rien en Fran wel naar de visspa. Oftewel massa's vissen aan hun voeten laten sabbelen. Kim en ik (Char) vonden het wel genieten om het te aanschouwen: eerst duurde het natuurlijk even voordat ze erin durfden. Ze hadden nog helemaal optimistisch voor het 'grote vissen bad' gekozen, maar na wat gegil en gewapper met handen was poging twee het 'kleinere vissen bad'. Dit was wel iets beter, maar nog steeds niet ideaal: ze werden een beetje panisch van al die sabbelende vissen. Ze mochten er 10 minuten in, maar dat is niet helemaal gelukt ;) Onbetaalbare gezichten! Daarna kwamen er allemaal mensen die echt uiterst chill met hun voeten in dat bad gingen zitten zonder ook maar enige emotie te tonen, dat was dan weer jammer. We zijn via een hindoeïstische tempel terug naar het hotel gelopen. In deze tempel was een ritueel aan de gang waarbij twee mannen kokosnotenmelk en sinaasappelsap over een beeld van een god heen gooiden.

Na weer een ontbijt bij de supermarkt, hebben we vrijdag de metro naar de Petronas Towers genomen. We kwamen meteen midden in het winkelcentrum uit, dat de onderste verdiepingen van de Petronas towers inneemt. Omdat we de towers nog niet van buiten hadden gezien, zijn we eerst naar het park erachter gegaan voor een paar foto's. Daarna zijn we weer naar binnen gegaan, om naar het wetenschappelijke museum Petrosains te gaan. We moesten eerst een tijdje in de rij staan, omdat het museum het handig vond om mensen in een soort super langzame bol naar de echte ingang te vervoeren. In de rij vonden we al dat er verdacht veel kleine kinderen stonden, en binnen bleek het toch ook wel een beetje een kindermuseum te zijn... Maar alsnog hebben we ons uitstekend vermaakt met spijkerbedden, aardbevingsbanken, liedjes zingende Tyranosaurus Rexen en de meest spannende helicoptersimulator ooit. Het was alleen een beetje jammer dat je weer super lang in de rij moest staan om in de langzame bol het museum weer uitgereden te worden. 's Middags zijn we naar een super groot aquarium geweest. Er was daar een tunnel waar je met een lopende band doorheen kon en dan zwommen overal om en over je heen massa's vissen, haaien, roggen en schildpadden. Super vet! 1 rog achtige soort was helemaal de bom, die had aan de onderkant een soort evil face en een navel (zie de foto). Kim was alleen niet zo lekker, die had echt super erge hoofdpijn. Op een gegeven moment zei ze dat ze naar de wc was. Toen ze maar niet terug kwam begonnen we ons toch een beetje zorgen te maken... We wilden naar de dichtsbijzijnde wc lopen, maar omdat het aquarium ging sluiten was er al een deel afgesloten. Wij zagen Kim al zielig een halfuur opgesloten zitten in de wc, dus samen met de bewakers zijn we haar gaan zoeken. Maar uiteindelijk bleek ze daar ook niet te zijn. Toen zijn we maar richting uitgang gegaan. Gelukkig bleek Kim daar te zitten. Ze was naar een wc buiten de uitgang gegaan en ze mocht niet meer terug. Ze voelde zich nog steeds super kut, dus we zijn maar snel naar huis gegaan.

Zaterdag voelde Kim zich nog niet zo goed, dus is ze in bed blijven liggen. Wij hebben eerst een moskee bezocht in Shah Alam. We hadden van de vrouw van ons hotel gehoord dat ze bij die moskee geen gewaden hadden dus dat we zelf bedekkende kleding mee moesten nemen. Sta je daar in de brandende zon je lange broek en vest over je jurkje aan te trekken! We krijgen echt steeds meer respect voor al die vrouwen die altijd zo rond moeten lopen, het is echt onmenselijk in deze hitte!! Natuurlijk kregen we ook weer een hoofddoek om, dat blijft wel elke keer weer een feestje. Het is zo grappig om elkaar zo te zien! Franne had het goed voor elkaar, die hoefde geen hoofddoek omdat ze een capuchon aan haar vest had, dus die liep daar rond als een soort gangster. Echt genieten! De moskee was ook echt heel mooi, we hebben nog een hele rondleiding gehad. Er passen gewoon 23.000 mensen in, echt ziek!
Daarna zijn we naar de Batu Caves gegaan, een grot boven de grond in een berg. We waren al door allemaal mensen gewaarschuwd voor de 270 traptreden erheen. Of we wel goede schoenen aanhadden (nou nee) en dat we er ongeveer 20 minuten over zouden doen om boven te komen. Dus we waren op heel wat voorbereid maar we gingen echt als een beer. We waren ongeveer na 5 minuten al boven! Dus of wij hebben echt een goede conditie opgebouwd de laatste 3 maanden of iedereen schat ons gewoon heel slecht in. In ieder geval waren wij erg blij dat het meeviel! Verder viel de grot zelf een beetje tegen, ze hadden er allemaal beelden in gezet en alles was verlicht waardoor alles er een stuk minder mooi uitzag.
's Avonds hebben we maar op de hotelkamer gegeten, we waren nogal moe en we vonden het ook wat gezelliger voor Kim als we haar gezelschap konden houden. Dus we zaten lekker op het bed broodjes pindakaas te eten, altijd fijn!

Zondag 12 juni zijn we naar Lake Gardens gegaan, een groot park. Terwijl wij lekker zaten te chillen in de schaduw hadden we een mooi uitzicht op allemaal mensen die Tai Chi aan het doen waren. Ook kwamen er super veel joggende mensen langs, die mensen sporen hier echt niet helemaal. Als je dat nou 's ochtends vroeg of 's avonds gaat doen, oké. Maar op het heetst van de dag is echt ziek! Wij gaan al dood als we stilstaan, laat staan als we bewegen! Maar misschien zegt dat meer iets over ons...
Daarna zijn we naar het Birdpark gegaan. Er was een heel groot stuk waar je gewoon tussen de vogels liep. Opzich wel heel vet, alleen wel een beetje jammer als je wat wilt eten. Gelijk toen we onze koekjes tevoorschijn haalden werden we belaagd door allerlei vogels. Char en ik (Rieneke) waren hem al snel gepeerd maar Franne genoot er wel van, die zat daar nog lekker met allemaal vogels om zich heen. Het is maar waar je van geniet hè! Ook zijn we naar de Birdshow geweest. Eigenlijk was het te slecht voor woorden maar juist daarom was het wel genieten. Papegaaien die van de glijbaan af glijden of die een rondje op een fietsje fietsen, erg indrukwekkend om te zien ;) Daarna hadden we het ook wel gehad, steeds al die grote beesten om je heen en de hele tijd de angst om vogelpoep op je te krijgen (eigenlijk wonderbaarlijk dat dat niet is gebeurd, was wel iets voor ons geweest!). En ik had het helemaal gehad toen ik werd achtervolgd door een vet grote pauw en iedereen me vet zat uit te lachen omdat ik aan het wegrennen was voor een vogel! Gelukkig werd je al wel snel weer vrolijk als je naar Franne keek, die liep de hele tijd met een intens gelukkig hoofd rond. Die voelde zich wel op haar plek tussen al die vogels.
Aan het einde van de middag zijn we nog gaan highteaën in de Menara tower, een tv toren van 421 meter hoog. Nou ja het was eigenlijk niet echt een high-tea, maar een lopend buffet. Wel echt super fijn, we hebben natuurlijk ook weer veel te veel gegeten! En terwijl je zat te eten draaide je ook nog rond dus tegelijk hadden we ook een super mooi uitzicht over de stad! Alleen was het een beetje moeilijk, omdat sommige delen van het buffet wel draaiden en andere niet, dus was ik soms een beetje in de war wat nou waar precies was...

Op maandag gingen we naar Putrajaya, een stad in de buurt van Kuala Lumpur en het regeringscentrum van Maleisië. Daar hebben we de Masjid Putra bezocht, weer een moskee. Daar mochten we voor de verandering knalroze gewaden aan. We waren net de 3 biggetjes! Hoewel het elke keer weer bloedheet is, blijft het toch genieten. Na overal een beetje rondgekeken te hebben, wilden we terug met de taxi die op ons was blijven wachten. Alleen 1 probleempje: De taxi chauffeur sliep, en diep ook. Na 10 keer ons keel schrapen, en de Vel die op een steeds luider volume "excuse me!" riep werd hij toch wakker. 's Avonds zijn we naar de wijk Bukit Bintang gegaan, in Kuala Lumpur. Kim voelde zich ietsje beter en omdat ze heel erg veel last had van haar rug van het vele liggen ging ze mee. Daar hebben we avond gegeten, maar Kim voelde zich toch nog niet zo erg goed, dus zijn we weer vrij snel terug gegaan.

Dinsdag gingen we met de trein naar Singapore. Oorspronkelijk stond de Taman Negara op het programma, maar daar zouden we heen moeten met de bus. Omdat ons de trein beter leek voor iemand die ziek was, hadden we besloten eerst naar Singapore te gaan. Het grootste deel van de tijd was onze coupé vrijwel leeg, zodat we heerlijk over massa's stoelen konden liggen. Pas het laatste stuk werd het helemaal vol. Na ongeveer 7 uur moesten we opeens met al onze bagage de trein uit: We waren in Singapore. We moesten door een paspoortcontrole en toen konden we de trein weer in voor het laatste stukje. We gingen met de taxi naar Little India om een hotel te vinden. Dat bleek lastiger dan gedacht. Vrijwel overal hadden ze alleen 'dorm beds', oftewel massa's bedden op slaapzalen. Dit leek ons toch niet zo'n goed plan, met een zieke die het liefst de hele dag lag te slapen in het donker. Na veel moeite vonden we uiteindelijk toch iets. Een 6 persoonskamer met gedeelde douche en wc voor meer dan 50 euro per nacht was het beste wat er te vinden was.

De eerste volle dag in Singapore namen we de metro naar het centrum (de roltrappen hier gaan trouwens echt als een BEER, er staan ook opvallend veel waarschuwingen dat je je kind moet vastketenen aan jezelf zodat de voet van het kind er niet tussen komt enzo). We stapten uit bij Raffels Place, dit is het financiële centrum en er staan ook de meeste wolkenkrabbers. We hebben een rondje gelopen langs een aantal bezienswaardigheden bij de rivier. Onderweg kwamen we langs een enorme tribune met een podium ervoor. Waren ze aan het oefenen voor national day, 9 augustus! Vreemde personen. Ook zagen we steeds drie hoge gebouwen met een soort schip bovenop. Na een tijdje waren we erachter dat het een hotel was (Marina Bay Sands) met op het schip een zwembad. Hier wilden wij supergraag heen en het bleek dat dat voor 10 euro kon. Voor de zekerheid vroegen we of je dan ook wel in het zwembad mocht zwemmen. ''Nee, je mag alleen het zwembad bekijken.'' Feestje. Alleen hotelgasten mogen erin zwemmen, maar helaas was dit hotel toch iets boven ons budget. We baalden hard!

We namen weer de metro naar het hotel om Kim even gezelschap te houden. We hadden in wat foldertjes gelezen dat de symptomen van Kim wel overeenkwamen met de symptomen van knokkelkoorts. Ook lazen we dat het lijkt op gewone griep, dat je gewoon moest uitzieken en dat er eigenlijk niks aan te doen was. We besloten de volgende dag naar de dokter te gaan. Toen wij met z'n 3en wilden gaan eten (Rien, Fran, Char), hoorden we van Kim dat haar ouders het toch wel prettig vonden als we haar die avond al naar de dokter brachten. We namen de taxi terug naar huis, haalden Kim op en reden naar het ziekenhuis, aangezien de dokters al gesloten waren. Aangekomen bij het ziekenhuis werd Kim meteen in een rolstoel gezet door een superdunne man van 2,5 meter lang. Al snel mochten we naar een dokter. Om erachter te komen of Kim knokkelkoorts had, moest ze een bloedtest laten doen. We moesten 2 uur wachten op de uitslag, dus is Kim van de rolstoel naar een bed verplaatst. Alleen een beetje jammer dat toen Kim naar de wc moest de rolstoel verdwenen was. Gelukkig vond Rien een bureaustoel wat ook prima diende als rolstoel ;) Alleen gaat een bureaustoel toch wel iets minder soepel over drempeltjes etc.: feestje voor de Kim! Fran en ik (Char) zijn om een uur of 11 wat eten gaan halen, dus om half 12 zaten we dan eindelijk aan ons avondeten :)
Kim lag in een tijdelijk bed met een gordijn er om heen. De Vel had niet bedacht dat je het gordijn een stukje opzij kon duwen om erlangs te kunnen dus ze kroop enthousiast onder het gordijn door, terwijl wachtende mensen verbaasd toekeken. Toen we klaar waren met lachen om de Vel met gordijn, kwam de dokter de uitslag vertellen: ''Dengue fever'', oftewel knokkelkoorts... Ze vroegen of Kim in het ziekenhuis wilde blijven of naar huis wilde. We waren het er allemaal wel over eens dat het fijn was als Kim in het ziekenhuis bleef: zo had ze verpleging om zich heen, kon ze aan het infuus, etc.
We vroegen aan een verpleegster of een van ons misschien bij Kim kon blijven slapen. ''Sure!'', was het antwoord. Ondertussen was Rien ook ziek geworden... Dus het leek ons fijn als Rien bij Kim ging slapen: ze kon dan meteen slapen zonder dat ze nog naar het hotel hoefde. Na de enthousiaste ''Sure!'' van de zuster, was ze vrolijk weggelopen (dat deed ze wel vaker, als Kim hulpeloos vroeg of ze naar de wc mocht (ivm alle slangen van het infuus enzo) zei ze: ''Sure!'' en liep ze weg). We zijn maar naar een andere zuster gaan vragen of er nou een iemand mocht blijven slapen. Deze zuster begon: ''NO WAAAY! Wat denken jullie wel niet! Dat gaat toch nooit passen! Dat kan echt niet! Dat kan alleen in een 1-persoonskamer!'' Zo ging het nog een tijdje door. Na deze eindeloze tirade gingen we nog maar even naar de eerste zuster om te vragen wat haar informatie te betekenen had. ''We mochten hier slapen zei u toch?'' - ''Sure!'' - ''Dus mogen we dan misschien een matras?'' - ''Nee, dat kan niet hoor! Dat kan alleen in een 1-persoons kamer! Je mag hier wel gewoon de hele nacht blijven zitten, op de grond! :)'' Bedankt.
We reden met z'n 3en naar huis, legden Rien in bed en Fran en ik gingen terug. We haalden spullen voor Kim en namen weer een taxi naar het ziekenhuis.
Toen we weer terug in het ziekenhuis waren met de massa's spullen zijn we eerst naar een kantoortje gegaan om de 5000 Singapore dollar, oftewel ongeveer 3000 euro deposit te gaan betalen. We waren van plan dat met mijn (Frannes) creditcard te doen, maar door chaos met wachtwoorden en limieten werd die geblokkeerd. Toen moest ik de bank bellen om te kijken of we de limiet aan konden passen, maar omdat het avond was in Nederland kon dat die dag niet meer. Ze raadden ons aan om dan maar Kim's verzekering te bellen. Hoppa, dat deden we ook wel even. Ze moeten daar echt gedacht hebben dat we de meest domme personen op aarde waren... ("Huh?!, zorgverzekering? reisverzekering? Is dat verschillend? Watte? Wat voor nummer? Waar vind ik dat?'' enzovoort enzovoort...) Maar uiteindelijk bleek dat we alleen de pasjes van Kim's zorgverzekering hadden en totaal geen informatie van haar reisverzekering. Dus toen konden ze toch nog niet direct iets doen. Uiteindelijk was er toch tijdelijk iets geregeld en konden we rond 3 uur 's nachts eindelijk terug naar ons hotel.

De volgende ochtend stonden we al weer om 9 uur naast ons bed om naar Kim te gaan. Rien bleek helaas nog steeds ziek. In het ziekenhuis bleek dat Kim's bloedplaatjes nog verder waren gedaald, dus dat ze sowieso nog 1 nacht in het ziekenhuis moest blijven. De rest van de dag hebben Char en ik voornamelijk heen en weer gerend tussen de ene zieke in het ziekenhuis en de andere zieke in het hotel met schone kleren en fruit.

De volgende dag moesten we helaas van hotel veranderen, omdat onze huidige kamer gereserveerd was voor de volgende nachten. Helaas is bijna alles in Singapore of een dormbed (een bed op een slaapzaal), of duurder dan 100 euro. Aangezien Rien nog ziek was, was een bed op een slaapzaal niet echt prettig en aangezien we arme studenten zijn was een dure kamer ook niet echt een optie. Gelukkig vonden we uiteindelijk een 4 persoonskamer (voor als Kim opeens uit het ziekenhuis mag). Toen konden we terug om alle backpacks in te pakken. Bij de lobby werden we toch een beetje vreemd aangekeken, toen Char en ik allebei met 2 backpacks naar beneden kwamen. Toen Rien was geïnstalleerd in het nieuwe hotel namen we een taxi naar het ziekenhuis. We wisten nog niet precies waar het ziekenhuis lag ten opzichte van ons nieuwe hotel, dus een taxi leek ons wel het handigst. Een beetje jammer dat de taxichauffeur ons vervolgens de hele rit bleef uitlachen en bleef zeggen dat het echt heeeeeel dichtbij is. En ergens had hij ook wel een punt, want het blijkt dat je als je voor ons hotel staat je het ziekenhuis gewoon kan zien, en dat je er echt in 2 minuten heen loopt...
Kims bloedtest was gelukkig goed, haar bloedplaatjes waren weer gestegen! Als ze vannacht genoeg gestegen zijn, mag ze misschien vandaag uit het ziekenhuis. Vandaag voelt Rien zich gelukkig ook weer helemaal goed, ze is vrolijk aan het helpen met het stuk.

Heel veel liefs,

Rien, Char en Fran (en natuurlijk ook van Kim)