Nepali people, no beauty.

Hoi allemaal!

Inmiddels geven Franne, Kim en ik (Char) ruim een week les in het women's centre. Franne en ik geven les aan de beginnersgroep en Kim geeft les aan de gevorderden (dit klinkt beter dan het is, eigenlijk komt het er op neer dat de beginners niks kunnen en de gevorderden weinig). De lessen duren allebei een uur en het aantal vrouwen dat er naar de les komt verschilt per dag. Bij Franne en mij komen er maximaal 10 vrouwen, maar soms zijn het er ook maar 2 of 3, of komt er nog iemand na een half uur binnen. Als we aankomen, zingen eerst alle vrouwen het volkslied. Vervolgens zingen ze nog een ander lied; de ene dag een eeeeindeloos lied dat ze niet goed kennen (dan staat er altijd een vrouwtje van 100 bij dat dan opeens middenin het lied begint te schreeuwen dat ze het fout doen) en de andere dag een korter lied waarbij de helft van de vrouwen uit de maat klapt. Na het zingen gaan de vrouwen tegenover ons op de grond zitten met hun schriftjes en hun potloodjes. Ook wij zitten op de grond, wat nogal jammer is, aangezien wij nogal problemen hebben met op de grond zitten. We snappen echt niet hoe alle Nepalezen uuurenlang in dezelfde houding kunnen blijven zitten zonder dat hun voeten geen bloed meer krijgen en alles pijn doet!

Na een week zijn we er een beetje achtergekomen wat de vrouwen wel, maar vooral wat de vrouwen niet kunnen. Ze kunnen eigenlijk nauwelijks lezen en schrijven. Ze herkennen woorden op het bord niet, maar beginnen ze vrolijk te spellen en vinden dat dan heel goed. Als we een woord zeggen, hebben ze geen idee hoe ze dat moeten opschrijven, eigenlijk kunnen ze alleen overschrijven van het bord (waar ze trouwens jaren over doen, ze gummen ook de heele tijd weer letters uit omdat ze het niet mooi genoeg vinden, heel schattig). Uitspraak oefenen is ook lastig: girl spreken ze uit als gorl, have als hep of jep, a als ia, de w spellen ze als dabloe en de f spellen ze als 'jap' (??). Hoe vaak je dit ook blijft herhalen, ze blijven je verkeerd nazeggen... Dit kan wel frustrerend zijn... Toen we er in het begin achter kwamen dat ze eigenlijk vrij weinig konden, leek het ons handig om de Nepalese vertaling te geven. Dit bleek alleen geen succes... Als we een woord uitspraken keken ze ons aan alsof we gek waren en toen we woorden in het Nepalees hadden opgeschreven (of eigenlijk Bishal, onze Nepalese leraar), bleken ze dit OOK niet te kunnen lezen... Toen we nog niet wisten dat ze eigenlijk niet echt konden lezen, hadden we ook geprobeerd om ze een oefening te laten doen. We hadden een oefening gemaakt en gekopieerd waarbij ze getallen moesten combineren met hetzelfde getal, maar dan in woorden. Ten eerste begrepen ze het hele idee van de oefening niet, hoe overduidelijk we ook met handen en voeten duidelijk maakten wat de bedoeling was. Ten tweede hadden ze dus geen idee wat er stond... Het is dus echt heel lastig omdat er niet veel overblijft wat we kunnen doen. Eigenlijk moeten we ze dus gewoon leren lezen... Wat we nu vooral doen, is dingen op het bord schrijven, heeeel vaak uitspreken en dat ze het dan over moeten schrijven. Vandaag hebben we bijvoorbeeld I - my, you - your, etc. gedaan. We maakten oefeningen met zinnen als: I have a book - that is my book. Na dit een paar keer herhaald te hebben, probeerden we het ze zelf te laten doen. We veegden dan gewoon my uit, en vroegen ze wat je er in moet vullen, maar dat is eigenlijk al te veel gevraagd. Meestal beginnen ze dan gewoon random woorden te schreeuwen: ''Their! Your! Our!'' Eén vrouw schreeuwt bij alles my, behalve als het my moet zijn. We hopen ze dit de komende dagen uiteindelijk wel te leren. Verder herhalen we bijna elke dag vragen als ''What is your name'', die ze nu wel kunnen beantwoorden, maar nog steeds niet herkennen als we ze op het bord schrijven. Met het beantwoorden van de vraag ''How old are you'' hebben ze nog steeds problemen. In het begin zeiden ze ook heel vaak hun leeftijd verkeerd, dan zei een vrouw die duidelijk over de 50 was: ''24! 24!'' en knikten ze er allemaal hevig bij. Wanneer we het dan op het bord schreven begonnen ze heel hard te lachen... In het begin hadden ze ook nooit door als we ze een vraag stelden. Dan zeiden wij: What is your name? En dan zeiden zij heel blij: What is your name! En dan probeerden we ze duidelijk te maken dat ze de vraag moesten beantwoorden en niet herhalen, maar elke keer als we de vraag stelden met uitgebreide gebaren, herhaalden ze de vraag.

Het gebeurt ook nog wel eens dat ze iets niet willen doen. Een van de eerste lessen zeiden Franne en ik: ''Copy!'' (we waren er snel genoeg achter dat dit het enige woord is dat ze begrijpen en dat write down oid zeggen NIET werkt), waarop een vrouw zei: ''No copy! Repeat! Repeat!'' Ze bedoelde hiermee dat ze wilde dat wij het weer van het bord oplazen en dat zij het na moesten zeggen. Dit vonden wij nogal vreemd, aangezien we het al twee keer gedaan hadden. Maar oké, als zij dat wil ;) De volgende dag, toen we aan de les begonnen, wilden we beginnen met ''repeat''. Maar toen zei DEZELFDE vrouw opeens heel fel: ''No repeat! No repeat!'' Toen waren we de draad kwijt.
Gisteren zei een vrouw tegen ons: ''You beauty and you beauty!'' waarop ze zei: ''Nepali people, no beauty. She no beauty, she no beauty...!'' waarbij ze alle vrouwen in het lokaal afging! De vrouwen keken er ook heel neutraal bij, blijkbaar was dit helemaal niet raar of beledigend.
Wat ook wel grappig is, is dat ze het idee van voorbeeldzinnen niet begrijpen. Inmiddels hebben we onze oefeningen er wel op aangepast, maar toen we in een van onze eerste lessen de zin ''You are a teacher'' opschreven, brak er COMPLETE paniek uit: ''We? Teacher? I? Teacher?!!''

Nu gaat Kim nog vertellen over de bungeejump:

Afgelopen zaterdag was Aline (NL) jarig, en samen met Freya (UK) had ze zich een week eerder in Thamel ingeschreven voor de een na hoogste bungeejump ter wereld vlakbij de Tibetaanse grens. Ze vond het wel een geniaal plan om van een enorme brug af te springen op d'r verjaardag, dan was ze in elk geval 30 geworden zei ze. Het is maar hoe je er over denkt he! Natuurlijk zag onze Jackass (oftewel onze geliefde Franne) dat idee wel zitten, maar omdat eigenlijk niemand anders van ons vieren het zag zitten om voor de lol van zo'n idioot hoge brug af te springen begon ze er toch een beetje over te twijfelen. Zoals een aantal van jullie misschien wel weet, heeft Fran een enorme overtuigingskracht en al vrij snel had ik (Kim) besloten haar bij te staan tijdens dit enorme avontuur. Eigenlijk had ik er zelf ook wel heel veel zin in hoor, ook al deed ik het bijna spontaan in m'n broek bij het idee alleen al. Maaaar, zo gezegd zo gedaan en een paar dagen later zijn we samen naar het kantoortje van The Last Resort gegaan om ons ook in te schrijven voor de bungeejump.

Die zaterdag zijn we om kwart voor 5 opgestaan (het leek wel of het luilak was ...) want om half 6 zouden we vanaf ons huis vertrekken. Op de weg naar het busstation passeerden we het voetbalveld van Pepsi Cola waar de hele buurt rondjes aan het rennen was. De vrouwen renden vrolijk rond op hun pantoffels en in hun kurta en de mannen op teenslippers en pyjamabroeken, en dat om half 6 's ochtends! Onze dag kon al niet meer stuk na dit spektakel. Om kwart voor 6 troffen we de jarige Aline met Freya aan en samen hebben we de bus gepakt naar de grote weg, waar we opgepikt zouden worden door een bus van The Last Resort. Zelfs om kwart voor 6 zaten de bussen al propvol, tot het dak aan toe! Om half 7 kwam de bus vol mede-bungeejumpers ons ophalen, maar een kwartier te laat! Meevallertje.
Na dik 3 uur hobbelen over wannebe-wegen kwamen we aan bij de plek waar het allemaal ging gebeuren. Om bij het resort te komen moesten we al over de enorme, gammele brug lopen waar dan in het midden een klein plateautje van een vierkante meter vastgemaakt zat. Het was de bedoeling dat je dan daar vanaf moest springen.
Tijdens de tocht over de brug keken Fran en ik elkaar een paar keer vrij angstig aan; de brug was aan de onderkant niet helemaal dicht dus onder je was de enorme diepte te zien met een klein stromend riviertje en wat boompjes. Een paar uur later zouden we die immense diepte induiken, wat een anti-fijn idee.
Nadat we de overkant hadden bereikt en een beetje waren bijgekomen werden we bij elkaar geroepen in het 'restaurant' (meer een soort Hawai-achtige hut). Een voor een werden we naar voren geroepen om op de weegschaal te gaan staan, het minst fijne deel van de dag. Vervolgens kreeg je je gewicht ook nog eens met een watervaste marker levensgroot op je hand geschreven, dus daar kon de halve wereldbevolking nog een week lang van genieten.
Nadat iedereen was gewogen en bemarkerd werden we op gewicht ingedeeld in drie groepen, Aline en Freya zaten in de eerste groep en Fran en ik in de tweede. Dat kwam heel goed uit want nu konden we vanaf het viewpoint foto's van elkaar maken! Aline moest al vrij snel springen maar dat was vanaf het uitzichtpunt niet heel goed te zien dus half in paniek hebben we snel de fotocamera's erbij gepakt en geprobeerd heel snel nog een paar foto's te maken. Als je op het plateautje staat, moet je al vrij snel daarna springen dus heel veel tijd om de camera's goed te stellen was er ook niet, maar we hebben toch een paar goede foto's weten te produceren. Fran begon 'm toch lichtelijk te spacen toen we ruim twee uur naar andere bungeejumpers stonden te kijken, waar ik wel weer gelukkig van werd want ik dacht echt dat Fran de meest niet-bange persoon was die kende maar dat viel toch weer tegen! Ik begon er gewoon bijna zin in te krijgen!

Toen de hele eerste groep had gesprongen, hebben Fran en ik snel even de camera's overhandigd aan Freya en Aline want meteen daarna was het onze beurt! Toen onze hele groep op de brug stond werd ons verteld dat we naar voren zouden worden geroepen op gewicht, wat verrassend. Het is echt niet heel fijn om de hele dag geconfronteerd te worden met je eigen gewicht maar gelukkig kon Fran er ook wel om lachen. Toen het eerste meisje klaarstond voor haar sprong werd er meteen naar iemand gezocht met hetzelfde gewicht en helaas was ik het slachtoffer. Ik had het gevoel dat ik er nog helemaal niet klaar voor was en dat Fran sowieso eerst moest want zij was al vanaf begins af aan fan van deze grap. Echter, er was geen ontkomen aan en een paar minuten later werd ik aan alle kanten vastgetakeld aan enorme touwen en elastieken. Terwijl ik op een soort krukje op de brug zat te beven als een bever werd ik ook nog aan alle kanten gefilmd door iemand van het Last Resort, en natuurlijk kon de cameraman het niet laten om ook even mijn vastgeketende benen vast te leggen. Een en al genieten de hele dag.

Nadat ik nog even snel vaarwel naar Fran had gezwaaid ben ik (met wat hulp) als een pinguïn het plateautje opgewaggeld en daar stond ik dan op het randje, ruim 160 meter boven de grond en enkel vastgeketend aan een paar draadjes. Terwijl ik doodsangsten uitstond zei het mannetje achter me: 'Bend your knees, spread your arms, ONE TWO TWIE JUUUMP!' Hoewel ik het echt niet meer had, besloot ik toch maar gewoon bij 'TWIE' te springen, dan was ik er in elk geval van af. Hoewel het maar heel kort duurde, was het gevoel wel echt ge-ni-aal. Ik heb geen idee hoe hard ik de diepte invloog maar de lucht ging zooo absurd hard langs m'n gezicht, echt awesome. Na een paar seconden had ik het laagste punt bereikt en daarna kom je nog een keer omhoog, om vervolgens voor een tijdje heerlijk op je kop boven de rivier te hangen. Langzaam werd ik naar beneden getakeld en ergens onder me zag ik twee Nepaleesjes met een bamboestok staan, die ik moest proberen te pakken en vervolgens niet meer los mocht laten. Door hen werd ik op een bed getild waar ik half stoned werd bevrijd van alle touwen en elastieken. Ik had de een na hoogste bungeejump ter wereld gemaakt en overleefd! Vervolgens heb ik helemaal in extase op een steen bij de rivier bijna anderhalf uur moeten wachten op Franne maar de omgeving was zo mooi en elke tien minuten sprong er weer iemand naar beneden dus ik heb me prima vermaakt!
Samen hebben we die 160 meter ook weer omhoog moeten lopen over iets wat een trap moest voorstellen en overal om ons heen liepen ook nog heel gezellig wilde geiten die naast ons spontaan aan de schijt gingen. Boven hebben we met Aline en Freya geluncht (spaghetti bolognese! Dat was wel even heeeel fijn na een maand Dalbhat!) en de dvd en foto's van onze jump gekocht (en dus automatisch ook van onze benen, leuk!). De rest van de middag hebben we Lassie's gedronken en gepuzzled en om vijf uur vertrok de bus weer richting Kathmandu. De bus stond heel onhandig geparkeerd dus je moest je voeten goed neerzetten om erin te klimmen. Fran had teenslippers aan en belandde vlak voor de bus vol in de modder dus de hele bus heeft mee kunnen genieten van een geniale Franne-actie. Een meisje voorin bood spontaan haar hele fles water aan dus nadat Fran d'r voeten had afgespoeld kon de bus vertrekken, wat een heerlijk einde van zo'n geniale dag!

De stroom kan nu elk moment uitvallen dus ik ga er weer een einde aan maken! Ik vermaak me nu al een week met de 'advanced class' (echt TOTAAL niet advanced maar ze kunnen in elk geval een paar woorden uitspreken en enigszins lezen). Elke dag komen er vijf vrouwen gezellig bij me op de grond zitten en dan doen we de ene dag grammatica en de andere dag lezen we wat verhaaltjes uit hun boek. Na een week begrijpen ze enigszins dat ze 'student' niet als 'IEstudent' uit moeten spreken en dat een 'question' een vraag is en een 'answer' een antwoord.

Oke nu gaat de stroom echt uitvallen!

Groetjeeeeees ook namens Rien en Fran!

Liefs, Char en Kim