Inside the wave

Lieve allemaal,

Wooow, het viel ons op dat het vorige reisverslag alweer van 8 dagen geleden is! Het lijkt echt alsof we dat gister pas geplaatst hebben, maar eigenlijk is er intussen alweer zoooooveel gebeurd!

Donderdagmiddag zijn we naar Thamel geweest. Het was namelijk St. Patricks day (een soort Iers feest, nog steeds geen idee wat het precies inhoudt) en een Iers meisje wilde dat graag vieren. Dus zijn we met bijna alle vrijwilligers (ongeveer 15 man) naar een Ierse pub gegaan. Daar hebben we echt super lekker gegeten en daarna gedanst met allemaal dronken Ieren. Daarna wilden mensen nog naar een "echte" discotheek. Daar hadden we toch lichtelijk een Albufeira déjà vu... (Buhba bar) Het was bijna helemaal leeg, behalve een paar heel raar dansende Nepalezen. Maar in tussen zijn we er achter dat alle Nepalezen precies hetzelfde dansen. Een beetje als apen en ongeleide projectielen.

Daarna bleven we in Thamel slapen (2,50 per nacht per persoon), echt in een heeeerlijk bed. We hadden zowaar zelfs een zacht kussen en een zacht matras! 's Ochtends hebben we weer de bus naar huis genomen, want we moesten alweer inpakken voor ons volgende uitje! Gelukkig was op vrijdag de CBIA school dicht vanwege het voorbereiden op de examens, dus we hadden tijd zat.

Om half 5 hadden we afgesproken met Bishal, Dan en Alexander om samen naar het centrum te gaan en daar zou een bus ons ophalen om naar een soort Beach Camp te gaan. Eerst hebben we in de stad nog zakjes met gekleurd poeder gekocht en waterballonnen. De volgende dag (zaterdag) was het namelijk Holi. Dat is een soort festival waarbij iedereen dus met waterbalonnen gooit en gekleurd poeder in elkaars gezicht smeert. (Wij gaan dit trouwens ook invoeren in Nederland, want het is GENIAAL)

Maar in elk geval, daarna moesten we wachten op de bus. Eerst een kwartiertje, toen een half uurtje, toen een uur. En toen was de bus er nog steeds niet. Wel stonden we gezellig met nog een groep (lelijke) Nepalese jongens, die ook op de bus aan het wachten waren. Zij waren helemaal gelukkig dat wij meegingen, want toen bleek dat er ongeveer 50 Nepalese jongens kwamen, en iets van 3 Nepalese meisjes. En wij dus. Wat een feest. Toen begon het ook nog eens keihard te regenen... Dus toen hebben we nog 1,5 uur onder een afdakje staan wachten, en toen kwam eeeeindelijk de bus. Maar ja, toen konden we nog steeds niet weg, want er moesten nog een soort dozen ingeladen worden (nog steeds geeeen idee wat er in zat) en een soort generator. Die was eigenlijk te groot en paste nergens, maar toch vonden ze het wel handig om hem de bus in te tillen, en dan gewoon midden voor de deur te laten staan, half op het trapje. Heel handig ook, als de halve groep nog buiten staat, en 1 voor 1 weer over de generator de bus in moet klimmen... Nepali way...

Maar toen konden we toch echt gaan! 4 uur later bereikten we eindelijk het kamp. Een busrit die ongeveer 2 uur had moeten duren was nogal vertraagd door files enzo. De rit zelf was ook net een pretpark attractie. (Super dichte mist, af en toe doemt er een muur of een afgrond op en maak je net op tijd een super scherpe bocht) Maar om 12 uur waren we er! Echt een super mooie plek! Allemaal tenten op een strand langs de rivier, tussen de bergen. Ook allemaal bamboe cottages en allemaal kampvuurtjes op het strand. We kregen om half 1 eindelijk ons avondeten. Tegen die tijd hadden we toch best wel honger!

Nu neemt Rien het over van mij (Fran).

Na het eten was er een dance party op het strand. We hebben nog nooit zo gelachen! Weer allemaal raar dansende Nepalezen die ons ook vet geniaal vonden, waarschijnlijk omdat de meisjes hier nooit dansen. De party ging lekker lang door (we waren na donderdag in Thamel al bang dat we niet meer uit konden gaan omdat we toen vanaf 9 uur al super moe waren maar we kunnen het nog), we lagen uiteindelijk iets van half 5 in bed en werden om half 8 alweer gewekt, lekker nachtje dus. We lagen trouwens op matjes die zo hard waren dat je nog beter op de grond kon gaan liggen en ook nog eens zonder kussen maar we waren zo moe dat we toch nog best lekker geslapen hebben (voor die 3 uur).

Al tijdens het ontbijt begon de Holi party. Wat een geniaal feest! Beetje iedereen ondersmeren met gekleurd poeder en met water en waterballonnen gooien, echt een feest voor mij!

Best snel daarna gingen we al raften. Een Nepalese filmploeg was alles aan het filmen en natuurlijk kwam hij ook naar onze boot. Aangezien Fran en ik voorin zaten werden wij geïnterviewd, erg fijn! Zit je daar met een helm op je hoofd, allemaal gekleurde shit op je gezicht en krijg je ook nog vragen van: ''wat is je gevoel nu?'' Hierna konden we eindelijk beginnen met raften. Super mooi: overal om je heen vet hoge, steile bergen waar soms een dun loopbrugje of zelfs een soort karretjes ding tussen gespannen is.

Gelijk al bij de eerste stroomversnelling belandde ik al bijna buiten de boot, gelukkig was de held Franne er die me in de boot kon houden! Bij het volgende golf ding was het Franne die bijna in de rivier belandde. De guide riep: 'inside', we moesten dus allemaal in de boot gaan zitten omdat het blijkbaar best gevaarlijk werd. Alleen dacht Fran op een of andere manier dat de boot 'inside the wave' ging, dus die bleef heel gezellig eenzaam op het randje van de boot zitten, terwijl er golven van zo'n 3 meter aankwamen! Dus toen we werkelijk inside the wave gingen viel Fran achterover, maar gelukkig kon Dan haar nog snel in de boot trekken. God wat hebben wij gelachen! Fran blijft ons vermaken!

Na het raften hebben we nog meer Holi gevierd en gebeachvolleybald, we zaten helemaal onder alle kleuren en het zand! En daarna weer op naar huis. Beetje jammer dat we weer veel later thuis waren dan de bedoeling was. We waren om 8 uur in Pepsi Cola town maar hadden nog niks gegeten en alles was dicht vanwege Holi en thuis hadden ze al gegeten. Char en ik hadden het geluk dat onze moeder zo lief was nog noodles voor ons te maken maar bij Kim en Fran sliepen ze al dus zij hebben op biscuitjes moeten leven.

Zondag hebben we overleg gehad over het vrijwilligerswerk. Ze hebben nu examens op de CBIA school, maar er is geregeld dat wij 's middags bijles kunnen geven aan de zwakke leerlingen. Is wel hard nodig want er is een erg groot niveau verschil! We helpen ze nu alleen ook met andere vakken, wat soms best lastig is om in het Engels uit te leggen. Sowieso is het niveau er echt hoog... Franne moest een meisje van 12 helpen met science, maar dat was echt zo moeilijk! Franne zei dat het ongeveer examenstof van ons was... Het gebeurt vaak dat de kinderen dan gewoon definities uit hun hoofd leren, maar dat ze er vrij weinig van begrijpen. Char hielp een meisje uit de 3rd grade die niet eens de stof van de eerste klas kon. Ze kende de tafels niet niet eens! Ook moesten we kinderen helpen met het vak 'Social', wat echt onmogelijk was. Allemaal vragen zoals ''Hoe heet de moeder van Buddha'' en allemaal andere vragen over de Nepalese cultuur, het land, etc. Maargoed we doen ons best! Kim, Fran en Char zijn gister en vandaag gaan kijken bij de women' s class. Het meisje dat dat nu doet gaat namelijk woensdag al weg dus het is de bedoeling dat zij dit overnemen. Ze gaan alledrie elke dag individueel lesgeven aan een groepje vrouwen van ongeveer 5 personen. Het is wel echt heel moeilijk want ze kunnen heel slecht Engels dus je kan ze ook nauwelijks iets uitleggen. Char was de sjaak omdat ze droge armen had: een vrouw aaide er een kwartier over heen en ze hadden nog nooit zoiets grappigs gezien.

Ikzelf (Rieneke) ben de afgelopen week op de Disability school geweest. Er zijn ongeveer 10 kinderen, lichamelijk of geestelijk gehandicapt, zij zijn tussen de 8 en 17. Wat ze voornamelijk deden was woorden naschrijven, in het Engels, Nepalees of gewoon getallen. Super saai voor de kinderen natuurlijk maar ook voor de leraren. Sowieso kunnen ze zich al heel slecht concentreren maar met zoiets natuurlijk helemaal! Ze zijn nu dus bezig om het allemaal wat leuker te maken en les te geven op een andere manier. Ik ben vorige week begonnen met kleuren met 2 meisjes. Dat ze doorhebben als iets dezelfde kleur is en hoe die kleur dan heet. Het gaat heel langzaam en het is zwaar om hun aandacht vast te houden, maar ze doen het super goed! Ook krijgen de kinderen een op een les. Het meisje dat dat deed is gister weggegaan dus dat heb ik gister overgenomen. Wel fijn, want dan worden ze in ieder geval niet door de andere kinderen afgeleid. Maar het blijft moeilijk. Een meisje begint soms opeens aan je haar te trekken of je te knijpen en je kan haar aandacht echt maar een paar seconden vasthouden, maar ik heb nu door dat zij het heel leuk vindt om op mijn wangen te slaan als ik ze vol blaas zodat de lucht eruit gaat met een grappig geluid. Nu heb ik haar steeds op schoot en hou haar handen vast zodat ze niks raars kan doen en als ze dan iets goed doet of zegt mag ze op mijn wangen slaan. Ze vindt het helemaal geweldig en doet het nu ook heel erg goed. Ze was ook super rustig vandaag, dat soort dingen zijn echt leuk om te zien! Ben wel heel moe na zo'n ochtend, het kost veel energie!

We waren natuurlijk sowieso moe van de Holi-trip dus we zagen er echt naar uit om zondag na het vrijwilligers werk hard uit te rusten, maar we hoorden 's ochtends dat er een bruiloft was van de familie van Tej, waar wij allemaal voor waren uitgenodigd. Het brengt namelijk geluk om buitenlanders op je bruiloft te hebben. Super vet natuurlijk om mee te maken! We hadden allemaal een sari aan, wij hadden die van ons van onze moeder geleend, sommigen hadden er een laten maken. Kim en Fran kregen van hun 'moeder' ook nog een tika (zo'n stip, net een plakoorbel) op hun voorhoofd, dat maakte het wel helemaal compleet. Vet leuk om een keer zoiets aan te hebben, maar het zit wel onhandig zeg! Wel heel cool om iedereen hierin te zien! De bruiloft was zo anders dan bij ons! Er was een grote zaal die echt fel verlicht was en we zaten allemaal op stoelen (zonder tafel) en de bruid en bruidegom zaten op een podium. Er kwamen de hele tijd meisjes met allerlei hapjes aan (echt super lekker!) waardoor we al bijna vol zaten terwijl het echte eten nog moest komen: een lopend buffet met ook weer allemaal lekkere dingen. En als dessert waren er lekkere ijsjes (wat hebben we daar van genoten, leek zo lang geleden dat we een ijsje hadden gehad!) Naast deze zaal was een soort kleine disco waar weer geniaal gedanst werd, we raken er maar niet aan gewend. Wel cool dat ze allemaal gewoon dansen, volgens mij maakt het ze echt geen bal uit wat anderen er van vinden. We hadden ook nog even met de bruidegom gepraat en het bleek dat hij zijn vrouw nog maar anderhalve maand kende. Hij komt zelf uit Amerika en is hierheen gekomen om een vrouw te vinden en hij neemt haar hierna mee terug naar Amerika, echt bizar! Maar we hebben het al vaker gehoord, in een ander huis met vrijwilligers zitten ook vaak Koreanen die op zoek zijn naar een vrouw, precies op dezelfde manier! Om een uur of 9 gingen we alweer terug (net toen het feest eigenlijk begon) omdat onze huizen eigenlijk om 9 uur al dicht gaan. Maar het was ook wel goed want opzich konden we onze slaap wel gebruiken!

Oké sorry, het is weer een ziek lang stuk geworden maar er gebeurt hier echt te veel!

Veel liefs, Franne en Rieneke

en natuurlijk ook van Kim en Charlotte!