Voor het eerst naar school!

Hallo allemaal!

Er is eindelijk weer eens een keer stroom op het moment dat wij tijd hebben om op de computer te gaan, dus hier weer eens een stukje!

Onze spierpijn van zaterdag (de vrije dag hier) is eindelijk over! We zijn met 5 anderen (1 uit de VS, 1 uit Nieuw-Zeeland en 3 uit Nederland) naar het Shivapuri Nagarjun National Park gegaan (een natuurreservaat, we zouden wilden dieren tegen kunnen komen, viel ernstig tegen, het hoogtepunt was een spin van 2 mm groot). Het was een enorme berg waar we op de top prachtig uitzicht over de hele Kathmandu-vallei zouden hebben. We begonnen te lopen en na een paar meter waren we al compleet uitgeput. Het bleek dat onze wandeling naar de top 5 km was en alleeeen maar uit trappen bestond... Haha, het was echt een beetje jammer, het was echt heel zwaar! Steeds dachten we dat de top om de hoek was (dat dachten we eigenlijk al vanaf het begin), maar dan bleek, wanneer je het hoekje om liep, dat er nog zo'n 34878 traptredes op je te wachten stonden. We werden bij iedere aanblik van een eindeloze trap omhoog een beetje moedeloos, dus besloten we bij elke hoek een pauze te houden. 4 van ons waren enorm fanatiek en renden als een malle de berg op (waaronder Rieneke), maar Fran, Kim en ik hadden met 2 anderen een stumpergroep gecreëerd. Rien liep trouwens mee met een meisje dat elke ochtend 3 uur loopt en van plan is allemaal enge marathons op de Chinese muur te gaan lopen dus dat was vrij ziek. Maaar eenmaal aangekomen op de top was het het wel waard! We hadden supermooi uitzicht!

Maandag hebben we voor het eerst meegelopen op de CBIA School, waar we les zullen gaan geven. We liepen mee met Collin, een andere vrijwilliger, want die is vandaag vertrokken om ergens anders in Nepal les te gaan geven. Het was heel leuk om te zien, hij geeft echt goed les. Hij geeft les aan de 2nd, 3rd, 4th en 5th grade (ongeveer 8 t/m 12 jaar). De kinderen krijgen al Engels vanaf hun vijfde en ze krijgen alle vakken in het Engels, behalve Nepalees. Ze kunnen dus best goed Engels! Alleen heb je soms niet echt door of ze Nepalees of Engels praten omdat ze het niet zo goed kunnen uitspreken. Wij liepen gewoon rond en hielpen ze met hun opgaven. Het was wel fijn dat ze wat Engels konden, dan kon je ze in ieder geval hun fout uitleggen! Het verschilde wel per kind hoe ze reageerden, sommigen begrepen het duidelijk en praatten gewoon, anderen keken je aan alsof je gek was en zeiden niks. Het was soms dus wel lastig om te weten of ze het begrepen. Je weet ook niet hoe alles in het Nepalees zit, waardoor het moeilijk is om bepaalde dingen uit te leggen. Zo maken ze allemaal de fout dat ze lidwoorden vergeten. Dan wil je zeggen; ''het is toch ook EEN boek, dus is het ook A book, en niet I read book. joh.'' Maar dan bedenk je je dat dat in het Nepalees misschien helemaal niet zo is en dan blijkt het iets lastiger uit te leggen. Vandaag werden we nog even bij de kleuters gedumpt maar dat bleek wat lastiger. Zij kunnen nauwelijks Engels nog natuurlijk, dus die les bestaat vooral uit woorden nazeggen die de juf voorzegt. Ik had het geluk dat ik naast een overenthousiast jongetje zat die alle (soms redelijk vreemde) uitspraken van woorden met vol volume in mijn oor tetterde. Mijn oren suizen nog steeds.

Toen we woensdag voor het eerst de hele dag naar de school zouden gaan, troffen we een uitgestorven school aan. Bleek het weer eens een ''holiday'' te zijn. Vandaag hadden ze besloten maar eens te gaan staken. Misschien vonden ze het weer eens tijd worden voor een vrije dag? Daar hebben ze er namelijk sinds wij hier zijn maar een stuk of 5 van gehad. Zo was er een dag women's day (toen we vroegen wat dat inhield werd er gezegd dat er eigenlijk niks gebeurde, maar dat ze gewoon vrij hadden) en waren alle scholen gesloten toen de prime minister was overleden. Die holidays zijn echt absurd hier hoor, ze hebben echt van alles, maar ze krijgen ook echt meteen vrij! Ook op dogs day bijvoorbeeld, want dan moeten ze natuurlijk massaal alle honden gaan vereren ofzo.
We zijn die dag maar begonnen aan ons project ''Verf even alle muren in de nieuwe school''. Er is namelijk een nieuw schoolgebouw, waar de jongere kinderen in komen. Het is eigenlijk gewoon een huis. De kamers moeten lokalen worden (totaal 7 lokalen) en in een lokaal moeten zo'n 35 kinderen in zien te komen... Alle muren zijn nu een soort groen/blauw achtige kleur. Nadat Sugandha (van VSN) subtiel duidelijk had gemaakt dat hij ''deze kleur persoonlijk niet zo mooi vindt'', hadden we eigenlijk geen andere keuze dan de hele school opnieuw verven. We mochten zelf bedenken hoe we het gingen verven. We hebben nu wel een plan, maar de uitvoering blijkt lastiger te zijn. Een man van VSN (we dachten dat ie Gulu heette maar dat blijkt niet zo te zijn) hielp ons op weg. Er was witte verf gekocht (om dus ALLE muren in het hele gebouw over te verven) die je moest mengen met water. Had Gulu (ik noem 'm maar even zo, vind het eigenlijk wel een leuke naam) echt VET veel water erbij gedaan waardoor alles op de grond droop (en over jezelf, gelukkig hadden we uiteindelijk oude kleren gevonden. Fran en ik waren alle winkels afgegaan voor goedkope kleren, maar dat bleek vrij lastig te zijn. Bij een winkel moesten we gelijk gaan zitten, zaten we daar, tegenover een Nepalees in kleermakerszit op een bed, terwijl de ander alle kleren uit zakken trok en door de winkel gooide die die kon vinden). Als je probeerde te verven en je niet zag dat er witte verf over de groen/blauwe verf zat. We werden echt helemaal hopeloos, maar hij zei dat het wel wit werd als het droog werd... Het werd steeds lelijker en het was vervelend... We zijn vandaag weer teruggegaan. We waren erg benieuwd of de waterverf inderdaad op wonderbaarlijke wijze wit was geworden! Maar helaas, je zag overal nog groen. Maar dan moesten we er maar nog een keer overheen! We hadden ook een soort onhandige enorm zware en vieze ton die Franne en ik van de school naar het nieuwe gebouw moesten zien te verslepen (iedereen lachtte ons natuurlijk weer uit en er werden waterballonnen richting ons gegooid, dat doen de kinderen nu allemaal hier. het heeft te maken met de feestdag holi die volgende week zaterdag is. we zijn erg benieuwd; iedereen gaat massaal met verf en waterballonnen gooien!). Hier moesten we dan op gaan staan om de bovenste gedeeltes van de kamer te doen. Tej (VSN) had na het drama gezien te hebben besloten om professionele schilders in te huren, wat echt een ENORME opluchting was. Wij mogen ons daarna gaan concentreren op het leuke gedeelte; het versieren van de muren.

Nog een paar dingen die ons zijn opgevallen hier:

- Het is hier heel normaal om als vrienden hand in hand te lopen (of met je arm om de ander heen oid). We zien heel vaak mannen hand in hand lopen! Dat is nog steeds wel een beetje wennen. Mannen en vrouwen zie je dit eigenlijk nauwelijks doen. Vrouwen doen het ook af en toe (zo zagen we 2 politie-agentes hand in hand lopen), maar je ziet het een stuk minder dan bij de mannen.

- Het is een compliment om te zeggen ''Je bent dik'', omdat dat zegt dat je genoeg geld hebt om goed eten te kopen.

- Toen we een simkaart wilden kopen hadden ze een kopie van je paspoort, een kopie van je visum, je pasfoto, je vingerafdruk, je adres en je handtekening nodig.

- We hebben aan Bishal (onze Nepalees leraar van 20) gevraagd hoe het hier zit met trouwen, etc. Op het platteland wordt je uitgehuwelijkd, maar hier in de stad komt dat minder voor. Het is niet normaal om een vriendin te hebben voor je trouwt, dus als hij een vriendin zou hebben moet hij dat verbergen. Verder vertelde Anish (de jongen van 14 uit het gastgezin van Rien en mij) dat zijn vader 3 vrouwen heeft... Eerst moest hij trouwen toen hij 10 was (!), later nog een keer toen hij ongeveer 20 was en zijn huidige huwelijk is als enige een love-marriage. Anish leek het allemaal wel prachtig te vinden...

- Laatst zei Anish voor het eten: ''Weten jullie die kip die we hebben? :) Die ligt nu op jullie bord!'' De vader had hem geslacht op het dakterras (waar wij altijd vrolijk ons Nepalees zitten te leren 's ochtends). Kassie (Amerikaans meisje dat ook bij ons in huis woont) kwam de volgende ochtend haar was doen op het dakterras en trof overal veren en bloed aan...

Zo, wij gaan nu weer eens rijst eten! Sorry voor het lange verhaal!

Liefs, natuurlijk ook namens de rest,

Charlotte