Smile!

Lieve allemaal!

Nou, nu ook even een stukje van ons (Char en Rien). We willen echt al de hele tijd op een computer/internet maar de helft van de tijd is er geen stroom en de computer is ook niet bij ons in huis dus beetje chaos. Sowieso hebben we het ook echt druk, klinkt misschien raar maar we zijn steeds pas laat weer thuis en dan willen we op de computer, moeten we natuurlijk eten, willen we in ons dagboek schrijven (waar we ziek lang mee bezig zijn want schrijven duurt lang en we zien en doen zoveel dat je niet weet waar te beginnen) en ze gaan hier natuurlijk veel eerder naar bed, maargoed bij deze ;)

Eerst wil ik (Rien) trouwens nog even iedereen bedanken voor hun ingesproken/zongen stukje op de mp3-speler! Zo geniaal, we zaten in het vliegtuig en toen kreeg ik een cadeautje van Kim, Fran en Char (trouwens wel een hele bijzondere verjaardag, alleen maar in het vliegtuig!). Ik kreeg van hun een mp3-speler, echt super fijn want ik kon die van mij niet vinden en ik ben ook altijd te lui om er leuke muziek op te zetten en deze staat helemaal vol met vet leuke muziek dus ik ben helemaal gelukkig :) En toen bleek ook nog dat er allemaal vet lieve boodschappen van mensen op stonden, nou toen ging de smile helemaal niet meer van m'n gezicht! Echt heel cool :)

Ons gastgezin is trouwens best anders dan bij Fran en Kim. We zitten in een gezin met een zoon van 14 (die echt ziek goed Engels kan! Gaat nog wat worden als wij kinderen van 14 les moeten gaan geven :s), de vader is bijna nooit thuis en kan niet echt Engels en de moeder is echt super lief! Ze zei eerst dat ze geen Engels kon, maar het gaat best redelijk. Verder zit er nog een andere vrijwilliger maar hij is raar. We zien hem eigenlijk nooit, volgens mij is hij ook bijna nooit thuis maar op een of andere manier is altijd de badkamer bezet, die we alleen met hem delen. Het lijkt echt of hij daar altijd zit (erg fijn als je net aan het tandenpoetsen bent en je loopt even de kamer in en je loopt terug om het uit te spugen en de badkamer is opeens bezet en dan sta je daar een half uur met tandpasta in je mond!). Oh en we hebben een gat als wc! Dus we krijgen hier dikke beenspieren ;) We zeiden al, erg fijn als we aan de diarree zijn, maar dat is gelukkig nog niet zo (oké dit willen jullie ook echt weten, sorry). De eerste dag gaven we na het eten onze cadeautjes en dat vonden ze echt geweldig, we kregen echt gelijk een dikke knuffel! We hadden ook halli galli gegeven, wat we ook gelijk gingen doen en dat was echt geniaal! De moeder (Binda) vond het geweldig en moest de hele tijd keihard lachen. Ze vond de bel echt geniaal en op een gegeven moment ging ze er gewoon steeds op slaan en voor haar beurt opleggen, het werd een chaos maar het was zo grappig! Ze lacht echt vaak en op net zo'n manier als ik (grote mond, alle tanden te zien) en dat vind ik vet grappig, dus moet ik weer lachen, zij nog harder lachen en ik weer en ondertussen zit Char zich hard af te vragen waarom we moeten lachen.

Zooo, dit was Rieneke, nu zal ik nog even wat schrijven, als er nog wat over is. Oja ik ben Char.

Ja over dat gastgezin, die vrouw is dus geniaal. Alleen ratelt ze soms echt in het Nepalees en dan begint ze ons vet hard uit te lachen. We hebben dan echt geen idee wat ze zegt maar Rien lacht dan dus altijd vrolijk terug ;) Die avond dat Kim en Franne bij een kampvuur hebben gezeten, hebben Rien en ik dat ook gedaan met ons gezin en de buurtbewoners. Eerst begonnen de kinderen een beetje te zingen en vervolgens werden de trommels uit de kast getrokken en begonnen de ouderen ook te zingen. Zeker na een bepaalde Nepalese drank, die wij toch maar geweigerd hebben, was dit helemaal een succes natuurlijk. Ennn Binda begon ons weer uit te lachen na een Nepalees gesprek met de drinkende en zingende man. Best grappig hoor, maar soms zou het op zich ook wel prettig zijn als je iets verstaat als je wordt uitgelachen. Verder is het soms redelijk lawaaiig, ik heb regelmatig het gevoel dat Binda met pannen aan het jongleren is.

Vandaag gingen we voor het eerst met de bus. Er staat een man in de deuropening die op de deur slaat wanneer de buschauffeur moet stoppen of weer door moet rijden. Er zijn geen bushaltes, je kan gewoon op random plekken gaan staan en een bus aanhouden. Verder zit er echt 5 cm tussen de stoel waar je op zit en de stoel voor je, waardoor je een klein probleempje hebt als je gewoon normaal probeert te zitten. Het duurt wel superlang voordat je ergens bent, omdat het verkeer dus een grote chaos is. Ik heb niet zo lang meer voordat we gaan eten, dus ik zal niet uitgebreid gaan vertellen wat we gedaan hebben. We zijn door de stad gelopen en hebben veel tempels gezien. Je weet gewoon niet waar je moet kijken, omdat er gewoon te veel te zien is! Vandaag geen klimtochten zoals gister, waarbij Fran en Rien juichend zandhellingen oprenden en Kim en ik hulpeloos achterbleven, van alle kanten omhoog geduwd door Nepalezen, die ons wilden ''helpen''.

Verder wilden we nog even een paar fijne uitspraken met jullie delen. Of eigenlijk alleen van Franne :P
We waren op het vliegveld in Dubai, waar we eten gingen kopen. Er was een ziek snel Arabisch-Engels sprekende jongen die onverstaanbaar was, die aan Fran vroeg: ''Which size?'' Of iig zoiets. Franne was totaal in de war met allerlei woorden, waardoor ze zei: ''Smile!'' Hahaha, dat hoofd van die jongen! Hij ging ook echt gelijk lachen dus hij had het ''bevel'' van Franne wel schattig opgevolgd.
Verder hadden we nog een gesprek over of we eten moeten meenemen naar school of niet. Franne, totaal verontwaardigd: ''JA HOOR, dahl bhat in een brommeltje?!''
Dit gebeurt vaker bij Franne, dus bij deze bedanken we haar voor deze fijne momenten, waarbij we het hele huis bij elkaar lachen.

Eigenlijk hebben we nog veeel meer te vertellen, maar dan worden jullie natuurlijk ook niet zo vrolijk en bovendien hebben we het superdruk met dahl bhat eten, Nepalees leren, etc.!

Van ons allemaal bedankt voor alle leuke reacties, we vinden het echt heel leuk om te lezen allemaal!

Liefs, Rieneke & Charlotte