NEPAL!

Lieve allemaal,

Nou we zijn aangekomen! Na 20 uur vliegen stonden we dan toch echt op het vliegveld van Nepal. Na 2 supermoderne vliegvelden in Delhi en Dubai, deed ons dit een beetje denken aan het Murmellius. Echt super oud en raar. Ook super vaag met visa regelen allemaal. Er staan allemaal tafeltjes waar iedereen naartoe rende om formulieren in te vullen. Wij dachten dat we al een visum hadden, dus we gingen ergens in een rij staan. Toen bleek dat we toch nog iets in moesten vullen. Allemaal rare dingen enzo, maar uiteindelijk hadden we een stempel in ons paspoort en konden we Nepal in!

Buiten moesten we op zoek naar een man met een bordje, maar jammer genoeg stonden er zo'n 80 Nepalezen te roepen en te zwaaien met bordjes. Gelukkig kwam er een man naar ons toe lopen die zei dat hij van de VSN was. Wij hoopten er maar op dat hij daar van was en hebben ons met z'n 4en in een minuscule auto gepropt. 3 zaten achterin met 1 backpack en alle dagrugzakken op schoot en ik (Franne) zat voorin met een computer op mijn schoot ;)

Toen gingen we rijden... Echt ziek. Er zijn geen strepen op de weg. Ze rijden links en allemaal kris kras door elkaar. Er zijn echt ZIEK veel scootertjes die aan alle kanten inhalen. Je hebt echt het gevoel dat je elk moment van alles raakt! Maar we leven gelukkig nog :D

Vervolgens stopten we voor een huis en was het echt zo: Nou 2 stappen hier uit en de anderen blijven zitten. Dus dan ben je net in Nepal en neem je alweer afscheid van elkaar... Wij zitten hier in het huis van de directeur van VSN. Echt super chill, want wij hebben de computers waar alle vrijwilligers gebruik van mogen maken! (Op dit moment gaan ze alleen niet aan, wat een beetje jammer is, maar we mogen gebruik maken van de laptop van een van de andere vrijwilligers) We hebben ook best wel een chille kamer, met 2 bedden en een tafel (geen kast helaas, dus het is nu al totale chaos). Ook hebben we best wel een chille badkamer met een normale WC en een douche die redelijk warm blijft.

Er zitten dus ook meer vrijwilligers in het huis. Nog 3 mensen die allemaal rond de 20 zijn. Het gezin is ook cool. Echt een super jonge moeder, die vet goed Engels kan. En de vader Tej (spreek uit Tezz, niet Thee helaas :P) is dus de directeur van VSN. Ze hebben 2 hyperactieve kinderen. Echt super verwend, en ze schreeuwen de hele dag, maar ze zijn wel super cool. We hebben net een Nepalees liedje van ze geleerd en een kaartspelletje mee gedaan. Ze zijn helemaal fan van mijn lenzen en ze vragen nu aan iedereen of ze ook "glasses in eyes" hebben! Ook hebben we een soort huishoudster die altijd kookt en schoonmaakt. Ze spreekt echt geen woord Engels maar lacht wel altijd heel lief naar ons!

(Franne stopt nu met typen wegens lamme arm dus ik (Kim) neem het nu over!)

Pfff ik weet gewoon echt niet waar ik moet beginnen!
Goed. Gisteravond, een paar uur nadat we waren aangekomen kregen we natuurlijk meteen al Dahl Bhat op ons bord, klaargemaakt door het geniale huishoudvrouwtje dat de hele tijd leuk naar ons lacht. Omdat dit een vrij rijk gezin is, is het eten ook vrij luxe (voor zover je het luxe kan noemen dan!). Met alle vrijwilligers én het hele gezin zaten we aan tafel dus het was een gezellige boel! Volgens mij waren we totaal met z'n 10en. Godzijdank mogen wij het eten gewoon met een lepel eten en mag je het gewoon laten staan als je niet meer hoeft. Toen we Tej de rijst naar binnen zagen beuken met z'n handen kregen we een lichtelijke hartverzakking want we hadden echt geen idee hoe wij dat ooit voor elkaar zouden krijgen maar dat viel dus allemaal mee. De ouders en het kind van 5 spreken best redelijk Engels dus als je iets wilt vragen gaat dat allemaal best makkelijk. Na het eten zijn Fran en ik eigenlijk meteen naar bed gegaan (half 8 lokale tijd) want we hebben die nacht in de vliegtuigen niet echt geslapen dus we waren goed moe! Vanochtend hebben we om half 8 de wekker gezet, 9 uur is hier in huis standaard het ontbijt. 's Ochtends vroeg beginnen met Dahl Bhat is echt heel bizar maar Franne (als anti rijstfan) genoot er gelukkig onwijs van! Ik heb er maar niet al te veel van gegeten want ik denk dat m'n maag nog een beetje moet wennen aan zoveel rijst in de ochtend. Bij het ontbijt kregen we ook thee met massa's melk en suiker erin wat nog best lekker is! Alleen ontstaat er na 10 seconden een velletje bovenop wat echt niet fijn is om te drinken en lastig te ontwijken.

Na het ontbijt arriveerden Char en Rien hier in huis en kregen we onze eerste Nepalese les van Bishal, een jongen van rond de 20 gokken wij. Het was serieus echt onwijs leuk en nog niet eens zo heel moeilijk! We zaten met z'n viertjes op een bedje in de kamer naast die van ons als een stel leergierige Hollanders allemaal Nepalese dingen uit te kramen maar volgens mij kunnen we nu best wel wat dingen zeggen die redelijk kloppen! Dus we hebben echt een superleuke ochtend gehad 'op school'.

Rond 1 uur waren we klaar en om half 2 zou Bishal ons ophalen om met ons te eten en naar het centrum van Kathmandu te gaan omdat daar 1 of ander festival was. Serieus, we zijn hier net 1 dag en er is meteen al een festival! Wat een feest! Eerst zijn we gaan eten in een tentje hier om de hoek waar we allevier een cola hebben gedronken die uit een krat kwam en eerst met een poetsdoek afgestoft moest worden voordat we eruit konden drinken en vervolgens heeft Bishal voor ons allemaal Buffalo Momo besteld met hete saus. Het smaakte echt heel goed en we waren nu al blij dat we iets anders konden eten dan Dahl Bhat! Het is ook echt ziek goedkoop! Uitendelijk was het 60 Rupee per persoon, voor een lunch en een cola. Dat is in Nederland 60 cent! Vervolgens zouden we naar het centrum lopen wat ongeveer 3 kwartier zou duren maar Bishal vertelde dat hij een vriend had met een truck en dat hij ons wel naar het festival wilde rijden! Dus toen zijn we maar achterin gesprongen maar toen bleek dat er nog 3 mensen inzaten en er nog 3 inmoesten dus dat was wel een grote grap. En daar gingen we dan in een waggelende truck over een enorm drukke weg met alleen maar toeterende mensen, wat een avontuur! In totaal zaten we volgens mij met 13 man in het auto'tje (3 voorin en 10 achterin).

Na ongeveer een halfuur waggelen kwamen we aan en begonnen we met Bishal en een van z'n vrienden aan een wandeltocht door de enorme massa aan mensen die overal rondliep (met name mannen eigenlijk). Gelukkig konden we elkaar echt níet kwijtraken omdat we als blanken niet te missen waren tussen alle Nepalezen. Het was echt een enorme survivaltocht om ook maar ergens te komen want het was zó druk dat je gewoon met de massa werd meegesleurd. Af en toe konden we even snel een foto maken maar als er een heilig persoon ergens zat dan stonden er zoveel mensen omheen dat je er niet echt veel van meekreeg. Langs de rivier waren allemaal crematies aan de gang dus het rook overal een beetje apart.

Oké nu gaat Fran weer verder want mijn vingers beginnen lichtelijk spastisch te worden van deze minilaptoptoetsen. Ciaooo!

We wilden toch wel ergens op de foto, dus hebben we aan Bishal gevraagd of hij een foto wilden maken. Dus wij stonden te poseren op een berg met uitzicht, opeens echt ziek veel Nepalezen om ons heen! Iedereen was aan het wijzen en foto's aan het maken. We wilden er echt bijna geld voor gaan vragen. We worden echt de heeeele tijd aangestaard. Het is echt suuper vervelend! Iedereen stopt met werken als je langs loopt om je helemaal na te kijken! We vallen dan ook wel een beetje op zo met z'n vieren met bergschoenen en afritsbroeken... Sowieso is echt 90% man die daar op het festival rond liep. Volgens Bishal was dat omdat vrouwen meestal niet roken en bij dit feest wordt bijna elke Nepalees stoned... Ze geloven namelijk dat drugs een geschenk van de goden zijn. Super grappig. Er zitten ook allemaal mannen in oranje gewaden die hun haar nooit knippen en heilig zijn. Zij reizen van tempel naar tempel en knuffelen met apen enzo ;) Zij slapen of zijn helemaal in trance.

Toen we zo'n beetje de meest bijzondere dingen wel gezien hadden moesten we vervolgens nog 1,5 uur naar huis lopen over stoffige zandpaden... Dat was weer een beetje jammer.

Terug in Pepsi-cola town heeft Bishal ons nog even de pinautomaat en wat winkeltjes laten zien, dus we hebben meteen wat fruit en crackers ingeslagen. Ook wilden we een simkaart kopen maar daar had je een kopie van je visum en je paspoort voor nodig, en die hadden we nog niet dus dat gaan we morgen maar even regelen... Je hebt echt al een simkaart voor ongeveer 1 euro, en dan kan je voor 9 cent per sms naar Nederland smsen! Dat is toch best fijn!

"Thuis" hebben we weer heeeerlijk Dahl Bhat gegeten. Vervolgens was er op het dak nog een kampvuur vanwege het festival. Op de kamer hebben we de kinderen nog kaartspelletjes geleerd en zij ons een Nepalees liedje over bananen (denken we...). We hebben ze opgenenomen dus misschien lukt het wel om ze op de site te zetten!

Nou, het is hier intussen ongeveer half 12, dus we gaan zo toch maar eens slapen!


Namaste!

Kim & Franne