Asia goes Heiloo

Hallo allemaal!

Nou, dit is ons laatste stuk op de site. Vandaag is onze laatste dag aangebroken, echt confronterend om op de site te zien dat onze reisstatus is: 'Ik ben terug over 1 dagen'. Echt bizar, de tijd is omgevlogen! Hier nog even een samenvatting van de laatste dagen.

Zondag 19 juni hebben we Orchard Road bezocht, een hele lange winkelstraat met ongeveer alleen maar grote gebouwen met merkwinkels. Wel leuk om te zien, alleen is het dan altijd een beetje jammer dat wij arme studentjes zijn... Rien voelde zich alleen toch weer wat minder, dus we besloten toch maar om ook haar even te laten testen in het ziekenhuis. Er werd nog geen dengue fever geconstateerd maar de bloedplaatjes waren wel veel lager dan normaal, dus ze moest wel de volgende dag terugkomen om te kijken of ze verder omlaag waren gegaan.

De volgende dag gingen we dus weer naar het ziekenhuis om Rien haar bloedplaatjes te laten controleren. Ze waren inderdaad omlaag gegaan en een extra bloedtest bevestigde dat ook zij dengue fever had. Gelukkig waren ze niet zo laag dat ze ook in het ziekenhuis opgenomen moest worden, maar de dokter raadde aan om die dag erg rustig aan te doen, want zei hij: 'If you fall on your head, you will bleed and you will die'. Vandaag stond Sentosa Island op het programma, dus helaas ging dat voor de Vel niet door. Het werd een gezellig dagje filmpjes op de iPod kijken in het ziekenhuis met mij (Kim). De internetverbinding was superpro en beresnel dus we hebben de hele dag GTST filmpjes gekeken van het afgelopen half jaar. Rien stond al erg vroeg naast m'n bed en 's avonds laat kwamen Fran en Char pas weer terug, dus we waren aardig bij met kijken na zo'n lange dag!
Die middag voelde ik me goed genoeg om voor het eerst in 5 dagen m'n kamer zonder ramen te verlaten. Beneden in het ziekenhuisrestaurant hebben Rien en ik een cola'tje gedronken maar daarna hadden we eigenlijk ook wel zin in iets lekkers om te eten. Bij de supermarkt in het winkelcentrum verkochten ze stokbrood en allemaal lekker broodbeleg dus we besloten daar nog even snel heen te gaan. De dagen daarvoor waren Fran, Rien en Char al een aantal keer met allemaal lekkere dingen naar het ziekenhuis gekomen. Ik had een extra tafeltje gekregen en de zusters hadden extra stoelen gebracht zodat ze daar alle broodjes konden smeren. Helaas eindigde dit altijd in een groot kruimelfestijn op de grond... Het was nogal vreemd om na zo'n anderhalve week in bed te hebben gelegen weer een stuk te lopen maar met de Vel aan m'n arm ging het een stuk beter! In het ziekenhuis lag ik de hele dag in m'n pyjama in bed dus ik had helaas geen kleren om aan te doen naar het winkelcentrum, dus dan maar gewoon in pyjama! Om bij de supermarkt te komen moest je eerst langs de parfumafdeling en bij Chanel werden we toch lichtelijk vreemd aangekeken door de verkoopster. Ook niet zo gek als er een gearmd duo voorbijkomt, waarvan een in een geblokte rode pyjamabroek met een geel topje en een losgekoppeld infuus op d'r hand... Met een enorme voorraad aan voedsel hebben we de rest van de middag en avond weer met de iPod in bed doorgebracht.

In de tijd dat Kim en Rien GTST filmpjes lagen te kijken, zijn Char en Fran naar Sentosa Island geweest. Met een magneetzweeftrein, hoe cool, werden we naar het eiland gebracht. Het hele eiland was eigenlijk te triest voor woorden, alles was volledig fake en aangelegd om mensen te vermaken. Voor elk mini heuveltje was er een roltrap aangelegd en er waren overal treintjes en bussen, zodat je je vooral niet hoefde te bewegen. Wat ergens wel prettig was bij 40 graden. Als eerste gingen we naar de 'extreme log ride'. Dat zou een 15 minuten durende 3D show zijn. Eerst werden we 10 minuten in een kamertje vermaakt met oplichtende rare hoofden en een gast met een blauw hoofd die op tv allemaal rare dingen aan het zeggen was. Vervolgens konden we in een soort karretje gaan zitten en begon het. Het bleek dat we een soort boomstam waren die een soort weg aflegde terwijl hij in stukken gezaagd werd en van ravijnen gegooid. Het kwam er dus op neer dat we vooral als een idioot heen en weer geschud werden. Na 2 minuten was de boomstam op het eindpunt en dachten we: "Chill, dan komt nu het leuke gedeelte.", maar helaas, de lichten gingen aan, en dat was onze 10 euro... Vervolgens zijn we met een busje naar een ander deel van het eiland gegaan om op een segway (zie de foto) te rijden. Het is echt moeilijker dan het lijkt! Om vooruit te gaan moet je voorover leunen, om achteruit te gaan moet je achteruit leunen en om stil te staan moet je stil staan. Heel logisch en makkelijk allemaal. Tot je op dat ding gaat staan. Stil staan is dan toch iets moeilijker... In het begin gingen we echt van voor naar achter, van voor naar achter, maar uiteindelijk ging het een stuk beter en was het echt super leuk! We mochten een soort mini parcourtje doen waarmee je in 2 minuten klaar was, joepie! Hierna gingen we met een trammetje (waarin ze een soort lift muziekje draaiden en informatie gaven over elke attractie waar we langsreden) naar het strand. Daar stonden honderden actieve kinderen in rode, groene, blauwe en gele shirtjes rare spelletjes te doen en te schreeuwen als een beer. Feestje, we waren midden in een soort schoolreisje beland. We zijn nog op het zuidelijkste puntje van continentaal Azië geweest en na het avondeten zijn we naar 'Songs of the sea' geweest. Dit was een gigantische show met massa's water dat omhoog werd gespoten en waarop dan dingen geprojecteerd werden. Ook waren er een aantal acteurs, maar die playbackten met een soort bandje mee, dus je had eigenlijk nooit een idee wie nou wat zei. Op het eind waren er nog massa's lichten en vuurwerk, het was echt cool! Kortom: het was echt te erg voor woorden allemaal, maar stiekem hebben we ons wel vermaakt...

De volgende ochtend kwam de dokter vertellen dat ik (Kim) die middag uit het ziekenhuis ontslagen zou worden! Na 6 dagen ziekenhuisvoedsel, elke dag lekgeprikt worden voor bloedonderzoek, 3x per dag een thermometer in m'n oor en een bloeddrukmeter om m'n arm en massa's vragen van zusters (hoeveel glazen water ik had gedronken, hoeveel hapjes spaghetti ik had gegeten, of ik nog ergens pijn had, of ik nog had geplast (pass urine) en zo ja hoeveel milliliter, of ik toevallig ook had gepoept (pass motion) en of alles er dan wel normaal uitzag etc.) was dat natuurlijk wel reden voor een klein feestje! Rien had ook goed d'r best gedaan want ook haar bloedplaatjes waren gestegen. Bij de supermarkt hebben we allemaal lekkere dingen gehaald voor de lunch en daarna zijn we naar het Swissôtel gelopen. Op de 72e verdieping bevond zich een bar en vanaf daar had je dan een supermooi uitzicht over Singapore. Alle drankjes waren natuurlijk knettersduur, maar we hadden wat te vieren dus dat kon wel voor een keertje.
In de Capitoolgids hadden we gelezen over een tempel met een enorm lichtgevende Boeddha en dat leek ons wel geniaal dus daar besloten we na het avondeten nog even heen te gaan. De taxichauffeur had duidelijk nog nooit gehoord van onze geniale lichtgevende Boeddha dus we werden ergens vlakbij gedropt. Toen we eenmaal bij de tempel aankwamen bleek deze dicht te zijn, en de Boeddha bevond zich ergens achterin de tempel dus daar konden we ook niks van zien. Rien en Fran hadden er niet zoveel problemen mee en vermaakten zich prima met het op de foto gaan met een beeld van een tijger bij de poort van de tempel.

Op woensdag moest de Vel zich nog een laatste keer laten testen, en haar bloedplaatjes waren weer gestegen dus hoefden we officieel niet meer naar het ziekenhuis! De rest van de dag hebben we vooral ons best gedaan om dingen te regelen hoe we bij Pulau Tioman zouden komen. 's Avonds gingen we naar de Lion King. Het was echt super vet! We zaten eerst op de achterste rij in de hoek (de goedkoopste plekken), maar er waren nog massa's betere plekken vrij, dus na de pauze zijn we veel meer vooraan in het midden gaan zitten. Alleen troffen we het wel met de mensen voor en naast ons. Naast ons zat een meisje gewoon de halve musical luidkeels te bellen en voor ons zaten 2 meisjes die gewoon niet stil konden zitten en zijn. Dan waren ze weer met programmaboekjes aan het zwaaien, dan moesten ze dingen aan elkaar laten zien op hun mobiel en dan moest hun haar weer geborsteld worden... Feestje.

Op donderdag vertrokken we vanuit Singapore naar het eiland Tioman in Maleisië. Ons plan was om naar de Perhentian Islands te gaan, maar aangezien we natuurlijk een tijdje niet konden reizen moest de reis worden ingekort. De Perhentian Islands liggen helemaal in het noorden van Maleisië dus dat zouden we niet redden; Pulau Tioman lag nu wat beter op de route! Vanuit Singapore namen we een taxi naar Mersing, waar we de ferry naar Pulau Tioman namen. Op het eiland aangekomen reden we achterin een jeep naar een ander strand, waar we een hotel gingen zoeken. Omdat alles vrij ver van elkaar was, vroegen we af en toe om een lift aan iemand met een scooter met zo'n bakje ernaast! Een keer zaten we in een roestbakje dat elk moment kon instorten en een andere keer zaten we bij een jongen van wie zijn zusje van 2 tussen ons in zat!

We wilden natuurlijk nog wel een beetje bruin worden want onze bruinheid was er al weer bijna af. Dus de volgende dag hebben we ongeveer de hele dag in de zon liggen lijden. Het was echt zo heet, we zitten hier natuurlijk ook ongeveer op de evenaar! Het liefst wilden we snel de zee in om af te koelen alleen het jammere is dan dat je je daarna weer helemaal moest insmeren waar we dan ook weer geen zin in hadden. Dus het kwam er op neer dat we weg smolten in de zon, een groot feestje. Maaar we zijn wel iets bruiner geworden, dus ons doel is bereikt ;)

De volgende dag zijn we vroeg opgestaan om te gaan snorkelen. Met een klein bootje voeren we naar Coral Island. We gingen echt als een beer over het water. Daardoor stuiterden we echt over de golven heen met als eindresultaat dat we allemaal last van onze kont hadden, erg fijn. We hadden brood meegekregen van het mannetje van de boot waarmee we dus leuk de visjes konden voeren. Echt massa's vissen om je heen die dan gewoon uit je hand komen eten! Kim zat nog niet in het water dus die sprong er in terwijl wij die massa's vissen zaten te voeren. Zie je opeens Kim onder water verschijnen en alle vissen als een malle uiteen spatten! Toen we verder zwommen bleven alle vissen ook met ons mee zwemmen, blijkbaar in de hoop op meer brood. Echt bizar als je dan onder en achter je kijkt, je voelt je bijna ook een vis ;) Alleen kwam Kims vissenangst op een gegeven moment wel opzetten met al die vissen zo dichtbij. Ze begon onder water keihard te spartelen te gillen (wat via de snorkel erg apart klinkt) tot groot vermaak van het mannetje van onze boot. Hij vond het een erg grote grap dat iemand bang is voor vissen en dat je dan ook nog gaat snorkelen... Sowieso hielp het ook niet echt dat hij van tevoren had gezegd dat hier ook kleine haaien voorkwamen. Toen we dan ook super grote vissen van ongeveer een meter onder ons zagen zwemmen had Kim het helemaal niet meer! Gelukkig waren het niet de haaien maar gewoon super grote vissen met een soort groot blok als voorhoofd. Uiteindelijk had Kim haar plekje wel gevonden. Ze was in de boot gaan zitten en had weer brood van het mannetje gekregen. Daarmee was ze Fran en Rien aan het bekogelen waardoor er massa's vissen naar hun aan het happen waren aangezien het brood echt op ze lag. Een soort herhaling van de visspa, erg fijn dus. Na het snorkelen hebben we weer een middagje geleden in de zon. We dachten dat het niet warmer kon, maar ja hoor, het was toch mogelijk. We hielden het echt geen 2 minuten uit op ons handdoekje, maar gelukkig liep er een klein beekje vanuit de bergen over het strand. Super fijn om daar met je voeten in te liggen, zo was het nog een beetje uit te houden. Toch was het Kim en Fran nog steeds iets te warm dus die zijn maar helemaal in het beekje gaan liggen, een erg grappig gezicht!

Rond half 7 wilden Kim en ik (Fran) even een stukje lopen. Vanaf ons strandje kon je een mooi resort zien, net in een andere baai van het eiland, dus we hadden besloten daar wel even heen te lopen. Nou, dat werd dus jungle walk nummer 2. Klimmen over smalle paadjes met massa's rotsen en overal planten. Op teenslippers. Alleen had Kim natte teenslippers en kon die er gewoon niet op blijven staan. Nadat ze glijdend van haar teenslippers bijna een berg was afgestort ging ze maar verder op blote voeten. Het resort bleek uiteindelijk helemaal niet boeiend, en toen moesten we nog terug en nog snel ook, omdat het al donker werd. Helemaal bezweet en half in het donker kwamen we de jungle weer uit rollen, terwijl Char en Rien ons een beetje verbaasd aan staarden ;)

Zondag namen we weer de boot naar het vaste land en vervolgens de bus naar Kuala Lumpur. Het leek wel of ze de bus op een soort springveren hadden gezet, zo hard stuiterde je op en neer in je stoel! Rond 8 uur waren we weer in ons vertrouwde hotel in Kuala Lumpur.

Op 27 juni hadden we een dagtripje gepland naar de Cameron Highlands. We hadden voor de hele dag een taxi die ons naar de leukste plekjes bracht. Onderweg stopten we bij een waterval en daarna reden we door naar de theeplantages, waar de Cameron Highlands om bekend staan. Hier hebben we verschillende smaken thee geprobeerd met uitzicht op de plantages! Na hier nog een rondje te hebben gelopen brachten we nog een bezoekje aan de Rose Garden, het Butterfly Park en een Strawberry Farm. Bij het Butterfly Park waren de vlinders wel leuk, maar toen we doorliepen werd het toch minder fijn! Gewoon alle smerige beesten op aarde (schorpioenen, slangen, kakkerlakken, etc.) in hokken gepropt zonder slotje erop. Kim en Fran genoten hier natuurlijk weer volop van. Op de terugweg naar Kuala Lumpur stopte we nog bij een dorpje waar de Orang Asli stam woont. Dit waren gewoon heel veel hutjes langs de weg, echt bizar om te bedenken dat die mensen daar wonen...

Toen we daarna op de snelweg richting Kuala Lumpur reden, liepen er opeens twee wilde zwijnen de weg op! We dachten dat ze door zouden lopen, maar ze liepen opeens weer terug en bleven precies voor onze auto staan. De chauffeur moest echt superhard remmen en echt precies voor de zwijnen kwamen we tot stilstand. Het ging echt net goed... Toen we achter ons keken zagen we ook dat het best druk was, dus we hadden geluk gehad...

's Avonds zijn we nog naar de Menara Tower geweest (de tv toren waar we ook de high tea hadden). Deze keer gingen we naar het observation deck en kon Kim mee!

De volgende dag was het tijd voor een bezoekje aan het ziekenhuis van Kuala Lumpur. Van de dokter uit Singapore moest ik (Kim) nog een keertje m'n bloed- en leverwaarden laten checken vlak voordat we naar huis zouden gaan. De eigenaar van ons hotel had aan Rien en mij uitgelegd hoe we naar het ziekenhuis konden lopen. Onderweg liepen we langs een aantal 'clinics' en we besloten even te kijken of ik daar ook niet gewoon bloed kon laten prikken. Op een bord stonden allemaal dokters genoemd en op de derde verdieping bleek een dokter te zitten die het meest op een bloedprikdokter leek. We namen de lift naar boven, maar toen we er op de derde verdieping uitwaren en vrolijk in gesprek waren, merkte Fran ineens op dat Char er helemaal niet was. 10 seconden later kwam Char vrolijk in d'r eentje de lift uitgestapt. Ze bleek een hele trip naar de vijfde verdieping gemaakt te hebben samen met een vrouw die bij ons in de lift zat en naar die verdieping moest. Toen we allemaal uit de lift wilden stappen op de derde verdieping waren de deuren pal voor Char's neus als een beer dichtgegaan en met geen mogelijkheid meer open te krijgen, omdat de lift als een raket naar de vijfde verdieping was geschoten. Toen de deuren van de vijfde verdieping open waren gegaan en de vrouw was uitgestapt, had Char ons KEIhard horen lachen, en dat terwijl wij twee verdiepingen lager stonden. Toen we weer compleet op de derde verdieping waren hebben we bij de balie geïnformeerd naar een bloedtest, maar daarvoor moesten we naar het ziekenhuis een stukje verderop. Char besloot dit keer niet als laatste de lift in te gaan en ging nu als eerste. Er waren al twee andere mensen voor Char de lift ingegaan en toen Char eenmaal in de lift stond, gingen de deuren keihard achter d'r dicht. Zo stond ze uiteindelijk dus weer in d'r eentje in de lift, terwijl wij met z'n drieën waren blijven steken voor de liftdeuren op de derde verdieping. Uiteindelijk kwam alles goed en hebben we allemaal veilig de begane grond weer bereikt.
Na het liftavontuur zijn we naar het ziekenhuis gelopen. Van buiten zag het er best modern uit, maar toen we eenmaal binnen waren bleek dat toch wel tegen te vallen! De zusters hadden wel geniale mutsjes op hun hoofd en superleuke pakjes aan. Rien en Char zijn beneden blijven wachten, terwijl Fran en ik naar een dokter zijn geweest. Daar werd m'n temperatuur gemeten en volgens de dokter had ik nog steeds koorts (37.5 noemen ze hier al koorts!). Vervolgens moest ik in het lab bloed laten prikken. Toen we het laboratorium binnenliepen kregen we een lichtelijk Murmellius déjà vu maar daardoor voelde het op de een of andere manier allemaal wel vertrouwd aan. Het was er een groot feest met een wild huilend kind dat door twee zusters en z'n vader werd vastgehouden en een verrekt oude oma in een rolstoel. Ik moest op een stoel gaan zitten en vervolgens kwam er een Fatima aangelopen, helemaal in een groen gewaad met bijpassende hoofddoek en daar overheen zat nog d'r complete zustersoutfit. Ze was wel een echte heldin in bloedprikken dus dat was wel fijn. Vervolgens mocht ik ook nog even gezellig in een potje plassen, maar toen ik de wc-deur opendeed trof ik een volledig kreupel ventje aan terwijl hij in een potje probeerde te plassen. Toen dat ook weer gedaan was moesten we een halfuurtje op de uitslag wachten en er daarna mee naar de dokter. M'n bloedplaatjes waren gelukkig goed, er waren alleen nog wat waarden van m'n lever verhoogd. 'No smoking, no alcohol', was de zin waarmee de dokter en ik afscheid van elkaar namen.
Die middag hebben we lekker rustig aan gedaan en nog wat souvenirs gekocht. 's Avonds hebben we een taxi genomen naar de vuurvliegjes. Met een bootje hebben we zo'n driekwartier langs allemaal bomen met vuurvliegjes gevaren. Het was echt een ontzettend mooi gezicht maar na een tijdje hadden we het ook wel weer gezien. Toen we naar bed gingen was het toch wel raar om te beseffen dat dit de laatste nacht van de reis zou worden!

Vanavond vliegen we (na een afscheidsdiner :)) om 2 uur 's nachts naar Dubai en morgen zullen we om half 2 op Schiphol landen. Vreemd om te bedenken dat het nu toch echt voorbij is, maar we kijken er naar uit iedereen weer te zien! We willen jullie bedanken voor het trouw volgen van al onze (extreem lange) verhalen en het plaatsen van alle super leuke reacties!

Ontzettend veel liefs van ons allemaal, en tot morgen, of in ieder geval binnenkort!

Rieneke, Franne, Kim en Charlotte